ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ

Ερεθισμένα, παλλόμενα απ’ τον πόθο σώματα.

'Πιάνω' το σφυγμό,πότε νοηρό, πότε νωθρό.Μέσα σε ένα ταξίδι

Ενθυμούμαι ένα θέρος, που τη θεία Ευπραξία

-Σταμάτα να γαυγίζεις. Με ξεκούφανες!

Σκιές που μαλώνουν στα κάτεργα, δακρυσμένες κηλίδες απογοήτευσης.. πλάι σε καφέδες και ξενύχτι ,κοιτώντας

Έκλεισε το βιβλίο με δύναμη και σκεπάζοντας τα μάτια της με τα βλέφαρα, ακούμπησε το κεφάλι της στην πλάτη της καινούριας της πολυθρόνας. Πάει καιρός που συμπλήρωσε τα 55 χρόνια, πάει καιρός που ζούσε μόνο μέσα από τα βιβλία. Την πραγματικότητα , την ακολουθούσε μόνο μηχανικά, έκανε ό, τι ήξερε να κάνει και δεν προσπαθούσε τίποτα που δεν της ήταν γνώριμο. Άλλωστε δεν μπορούσε πια να διαχειριστεί το άγνωστο. Της έπεφτε βαρύ στους ώμους και την έριχνε για μέρες άρρωστη στο κρεβάτι, όποτε έκανε την εμφάνιση του στη ζωή της.

Την περσινή χρονιά ,αξιολογήθηκε ως μέτριος στην κολύμβηση !!! Ποιός ??? Αυτός , το άξιο παιδί της σοροκάδας !!!! Αυτός που την απόσταση μπανιέρες-καλιμπάκι , την είχε για το παρανύχιο του μικρού του δακτύλου !!!! Μετά βατραχοπεδήλων , φυσικά . Μόνο που αυτό το φυσικά, δεν περνούσε πια. Έτσι , όταν ο αξιολογητής του τον είδε να καταφθάνει ως βατραχοειδές , τον έσκουξε κοροϊδευτικά :

-Μάνα μου είδα πολύ όμορφο όνειρο εχτές!

Ανελέητα περνάνε από πάνω μου στρατιές βαρβάρων, ωρύομαι, χτυπώ, φωνασκώ. Κανείς δεν είναι εδώ ν΄ακούσει.

Το σκυλί ήταν φοβισμένο. Ένιωθε τον φόβο, το κακό που προμηνύεται. Δεν έκανε λάθος. Η πρώτη σφαίρα ήταν αδέσποτη.

Τις πρώτες μέρες δεν κατάλαβε τίποτα.

Αοριστία. Την επιδιώκω. Δεν ανήκω.

Είναι η θλίψη μου ένα δάκρυ που δε σαλεύει να βγει.

Ο παπά-Μάξιμος προσπαθεί θα βολέψει στο ψαλτήρι το τεράστιο κορμί του, αποτελούμενο από 200 εκατοστά ύψος και τεράστιους μύες. Παρακαταθήκη από τότε που έκανε τον Ηρακλή στα πανηγύρια αλλά κυρίως, από τότε που έκανε το μπράβο σε ξενυχτάδικα και πορνεία.

Κάθισαν αμίλητοι, στην αγαπημένη θέση τους, ψηλά στο λόφο, ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις και τους φόβους του. Απέναντι τους, στην οθόνη του ουρανού, για πρώτη φορά συναντήθηκε ένας άντρας με μια γυναίκα.

Μεθυσμένος από φως και έρωτα Αμειδίαστος

Καταμεσής της κρίσης σε ένα μικρό καφέ του κέντρου της πρωτεύουσας συνέβη ό,τι θα ειπωθεί.

Η κυρά Βαλασία , έβλεπε στο κρεβάτι τον άντρα της να λιώνει και ήθελε να σβήσει αυτήν την εικόνα γιατί την πονούσε

Σαν να μετρώ τα χρόνια στα δάχτυλα, σαν να πονώ και οι ώρες μοιάζουν με Ερινύες που με κυνηγούν δεν ξέρω πια που να κρυφτώ.