Ποίηση του Αναστασίου Κούρτη

• Αστέρια για μια νύχτα….

‘Πιάνω’ το σφυγμό,πότε νοηρό,
πότε νωθρό.Μέσα σε ένα ταξίδι
τρελό,βρέφος γλυκό,δυνατό ουρλιαχτό,ψηλά στον ουρανό.

Μάνα μελαγχολική,αγάπη τραγική, ανατολή σκοτεινή και είσαι
πιο ΄’κει,σηκώνω τα χέρια πια-
νω τα αστέρια.Πέφτω στην άμμο
ξαφνικά σε χάνω,ηλιοβασίλεμα
ταραγμένο εσένα περιμένω κι
ύστερα ξαστεριά, γλίτωσα τη
μαχαιριά.

Παραδεισένια θάλασσα,θησαυρούς που ‘χάλασα’.
Γλάρος σιωπηλός μάλλον μυθικός,Οδυσσέας γελαστός ψεύτικα δυνατός,αρχή και τέρμα η
αγάπη σα ψέμα!

24-4-2010

#Ποίηση