Η Δάφνη Ντι Μοριέ (Daphne Du Maurier) ήταν Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δραματουργός.

Έγινε γνωστή από το γοτθικό μυθιστόρημά της «Ρεβέκκα» (1938), που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Κατατάσσεται στις ρομαντικές μυθιστοριογράφους, αν και πολλά από τα έργα της, που εκτυλίσσονται στις άγριες ακτές της Κορνουάλης, είναι σκοτεινές ιστορίες αγωνίας και μυστηρίου.

Η Δάφνη ντι Μοριέ γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 13 Μαΐου 1907, αλλά έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Κορνουάλη, περιοχή της νοτιοδυτικής Αγγλίας. Ήταν κόρη του ηθοποιού και ιμπρεσάριου Τζέραλντ ντι Μοριέ και της ηθοποιού Μίριελ Μπομόν, και εγγονή του σκιτσογράφου και συγγραφέα Τζορτζ ντι Μοριέ.

Άρχισε από πολύ μικρή να γράφει και το πρώτο της βιβλίο «Το αξιαγάπητο πνεύμα» («The Loving Spirit») κυκλοφόρησε το 1931. Ένα χρόνο αργότερο παντρεύτηκε τον στρατηγό σερ Φρέντερικ Μόνταγκιου Μπράουνινγκ, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά.

Έγραψε 34 βιβλία, 17 μυθιστορήματα, πολλά διηγήματα, θεατρικά έργα κι ένα ταξιδιωτικό οδηγό με τίτλο «Η Κορνουάλη που χάνεται» («Vanishing Cornwall», 1967). Τα βιβλία της είχαν εμπορική αποδοχή, πολλά από αυτά έγιναν μπεστ-σέλερ, αλλά δεν είχε την αναγνώριση από την κριτική. Πάντως, επαινέθηκε για την ικανότητά της να αφηγείται ιστορίες.

Τρία έργα της μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ: Τα μυθιστορήματα «Η Ταβέρνα της Τζαμάικα» («Jamaica Inn», 1939), «Ρεβέκκα» («Rebecca», 1940) και το διήγημα «Τα Πουλιά» («The Birds», 1963). Το μυθιστόρημά της «Η εξαδέλφη μου Ραχήλ» («My Cousin Rachel») έγινε ταινία το 1952 από τον Χένρι Κόστερ και το διήγημά της «Don’t Look Now» το 1973 από τον Νίκολας Ρεγκ («Μετά τα μεσάνυχτα», ο ελληνικός τίτλος).

Το 1969 η Δάφνη Ντι Μοριέ τιμήθηκε με τον τίτλο της Λαίδης από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’. To 1977 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της («Growing Pains») και το 1981 τα λογοτεχνικά της απομνημονεύματα («The Rebecca Notebook and Other Memories»).

Η Δάφνη Ντι Μοριέ απεβίωσε στο παραποτάμιο χωριό Φόι της Κορνουάλης στις 19 Απριλίου 1989, σε ηλικία 81.