Ποίηση του Πέτρου Βελούδα

• Το Μνημόσυνο 

Σκιές που μαλώνουν στα κάτεργα,
δακρυσμένες κηλίδες απογοήτευσης..
πλάι σε καφέδες και ξενύχτι ,κοιτώντας
σε ξεθωριασμένους καθρέφτες την όψη
του θανάτου…
Σιωπηλά εμβατήρια
ανάπαυσης των ψυχών,
εγκάρδιοι εναγκαλισμοί
στερημένων ελπίδων.
Φιγούρες από μαύρες
γραβάτες σαν ψάρια
νεκρα που αλιεύονται
σε θολά νερά.
Το καθωσπρέπει είναι
μαύρο,το κουράγιο
καρφωμένο σε γυμνό
κυπαρίσσι,που αγκομαχάει
Εδώ υπάρχει συνωστισμός,
κόσμος πολύς πένθιμα μονολογεί,
για την μοίρα των ανθρώπων…
Εντάξει το καταλάβαμε πόση
μελαγχολια κρύβεται στο κοστούμι
των μαυροφορεμένων αστεριών…
Αιωνία η μνήμις ,αφού υπάρχει Χριστός
για να ελπίζουμε ,προσδοκούμε Ανάσταση
νεκρών και πόλεμο νικηφόρων των δικών μας
αμαρτωλών…παθών!.-

#Ποίηση