Ποίηση της Αγάπης Νικολοπούλου

• Νοθευμένη Προσμονή

Είναι μεσάνυχτα
Στο αγαπημένο του μπαράκι που συχνάζει κάθε βράδυ
Τον περιμένω,όπως κάθε Παρασκευή
Ανυπομονώ πότε ο μπάρμαν θα με αδειάσει στο ποτήρι του
Έχω κλειστοφοβία μέσα σε αυτό το αναθεματισμένο μπουκάλι
Τουλάχιστον έτσι διάφανο που είναι μπορώ να παρατηρώ τους ανθρώπους στο μπαρ
Να λαχταρούν για μένα
Το μόνο που μπορώ να κάνω,είναι να περιμένω
Καίγομαι μέσα μου,με τον ίδιο μου τον βαθμό αλκοόλ που περιέχω
Σα να αυτοκαταστρέφομαι
Δεν αναπνέω,δυσκολεύομαι
Υπάρχει ένας φελλός που με εγκλωβίζει, έτοιμος να εκραγεί
Παρόλα αυτά νιώθω προστατευμένο
Περιμένω κι αυτός ακόμα να φανεί
Όταν έρθει με ζητάει όλο νευρικότητα
Διπλό.Σκέτο.Χωρίς πάγο
Μόνο εγώ κι εκείνος
Είναι εξαρτημένος μαζί μου
Του αρέσει να νιώθει έντονα και απόλυτα την γεύση μου
Τον ξεδιψάω,ξορκίζω κάθε μαύρη σκέψη του
Καθώς του καίω τον λαιμό,κυλάω,φτάνω μέχρι την καρδιά του
Κι όλο του το είναι
Την μεθάω,την μουδιάζω,την κάνω να χτυπάει δυνατά
Το σημαντικότερο όμως
Την κάνω να νιώθει όλα εκείνα που αυτός
Καταπιέζει,θάβει μέσα του
Τον πονάω,τον πονάει όλο αυτό
Πνίγει το μυαλό του, σε άσχημες σκέψεις
Στον πόνο,του αρέσει ο πόνος
Γιατί είναι ο μόνος αληθινός
Του αρέσει να πληγώνει τον εαυτό του, πίνοντας με
Καπνίζοντας ατελείωτα τσιγάρα
Περιμένω ακόμα,όμως εκείνος δε λέει να φανεί
Ίσως αποφάσισε να πάψει να με πίνει κάθε βράδυ
Ίσως πάλι να άλλαξε στέκι ή
τελικά να μην είμαι πια το αγαπημένο του ουίσκι.
Θα προσμένω όμως
μπορεί να με πεθυμήσει ξανά,ένα απ’τα δύσκολα βράδια του.

#Ποίηση