Γύρω μου άνθρωποι τρέχουν με γρήγορους ρυθμούς,
δημιουργώντας ένα νέφος που οδηγεί σε μια αρχέγονη εποχή.
Απομακρύνεται γοργά η ελευθερία!
Τα φρούδα πάθη άγνωστα παραμένουν
καθώς χάνεσαι στου χρόνου την μοναξιά
και το άγνωστο μυστήριο λουφάζει…
Ψάχνοντας κάποιους να το εξυμνούν και να το φωνάζουν.
Στεκούμενος για πολλοστή φορά μπροστά στο καθρέφτη,
συνεχίζω… Έτσι δα χαζεμένος να κοιτώ ένοχα γύρω μου,
γευόμενος τον οίνο της ελευθερίας.
Αυτό που κάποιοι έταξαν για τους πολλούς και τώρα σιωπούν.
Σε αλλοτινές εποχές πιο μπλε…
Παραμένοντας σήμερα στο ίδιο κόκκινο και μαύρο, που τόσο αγαπώ!
Με κόπο συνεχίζω…
Κόντρα στον άνεμο,
περπατώντας μες στο σκοτάδι προς το ξημέρωμα,
έχοντας τα χέρια μου τυλιγμένα,
προσέχοντας προσπαθώ να προσγειωθώ απαλά πάνω στους βράχους,
ξηλώνοντας κάθε φορά αγκαθωτούς θάμνους,
που άνθρωποι φύτεψαν για να σκοτώσουν τα όνειρά μου!
Παρασέρνοντάς με στη μοναξιά!
Στον πλούσιο υδάτινο κόσμο τους,
γεμάτο από γκλάμουρους σκηνές
πνιγμένες, από κοπριά και λάσπες…
Συνεχίζουν να χτίζουν τείχη τριγύρω μου,
παρασέρνοντας με σε μια ατέρμονη,
μοναξιά…
Την μοναξιά του χρόνου!
Μένοντας στην απομόνωση εκτός κόσμου!
© 2018 Emmanuel G. Mavros