Παράλληλα με τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου – από τους αρχαίους χρόνους μέχρι το 14ο μ.Χ. αιώνα- αλλά και στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, υπάρχει μια σημαντική πολιτισμική άνθηση στις περιοχές της Ασίας, της Αφρικής και της Κεντρικής Αμερικής.

Οι Άραβες, λαός νομαδικός που οργανώθηκε από το Μωάμεθ και τους διαδόχους του, εξαπλώθηκαν με τις κατακτήσεις τους σε περιοχές της Ασίας, της Αφρικής, ακόμη και της Ευρώπης (Ισπανία). Πολιτισμικά στοιχεία των Αράβων μεταδόθηκαν στην Περσία, την Ανατολία, την Αίγυπτο και την Ισπανία, με έντονες βέβαια διαφοροποιήσεις.

Οι αναπαραστατικές εικόνες δεν επιτρέπονταν στην τέχνη του Ισλάμ (κάτι που ισχύει ακόμη και σήμερα) και οι καλλιτέχνες επιδίδονταν σε λεπτές δαντελωτές διακοσμήσεις, βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο των έργων που ονομάζονται αραβουργήματα. Οι λίγες εικόνες στις οποίες παρουσιάζονταν και επεισόδια δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία και ήταν αφηγηματικές. Η απόδοση της πραγματικότητας δεν ενδιαφέρει καθόλου την ισλαμική τέχνη: δεν υπάρχει δομή σώματος, προοπτική ή φωτοσκίαση.

Η τέχνη του Ισλάμ έγινε γνωστή και μέσα από τα περίφημα ανατολίτικα χαλιά. Σ’ αυτά απεικονίζονται φυτικά και γεωμετρικά θέματα.

Η μεγαλύτερη άνθηση της ισλαμικής τέχνης παρατηρείται στην Ισπανία με το πολυτελέστερο ίσως κτίσμα ολόκληρης της Ευρώπης, το παλάτι της Αλάμπρα στη Γρανάδα. Η κατασκευή του κτιρίου ξεκίνησε τον 11ο αιώνα (το κτίσμα προοριζόταν για εξοχική κατοικία ενός βεζίρη) και ολοκληρώθηκε το 14ο αιώνα, όταν η Γρανάδα έγινε η πρωτεύουσα ενός ισχυρού εμιράτου (τότε η Αλάμπρα έγινε ανάκτορο). Εξωτερικά μοιάζει σαν ένα αυστηρό οχυρό, αλλά το εσωτερικό του αποτελείται από ηλιό λουστα δωμάτια, χτισμένα γύρω από εσωτερικές αυλές, με κομψή διακόσμηση και εμφανή πολυτέλεια. Μ’ αυτή την έννοια η ισλαμική αρχιτεκτονική εμφανίζει μια τάση εσωστρέφειας.

Το χαρακτηριστικότερο οικοδόμημα της ισλαμικής τέχνης είναι το τέμενος. Τα τεμένη είναι οι τόποι λατρείας των μουσουλμάνων, ναοί με θόλους, φωτεινούς και άνετους εσωτερικούς χώρους και ψηλούς μιναρέδες. Τα τεμένη στο εσωτερικό τους είναι διακοσμημένα με πλακάκια που έχουν πλούσια χρώματα, φυτικά μοτίβα, γεωμετρικά σχέδια και φράσεις από το Κοράνι.

Οι μουσουλμάνοι ανέπτυξαν ιδιαίτερα την τέχνη του ψηφιδωτού, την οποία υιοθέτησαν από τη ρωμαιοβυζαντινή παράδοση, αλλά τη χρησιμοποίησαν ως μέσο επίδειξης πλούτου και δύναμης. Η καλλιγραφία ήταν η διακοσμητική τέχνη που προτιμούσαν οι μουσουλμάνοι. Τα κουφικά ήταν η πρώτη επίσημη μορφή αραβικής γραφής. Οι επιγραφές με κουφικούς χαρακτήρες είναι μια διαδεδομένη μορφή διακόσμησης σε πολύτιμα αντικείμενα όπως σε κασετίνες από ελεφαντόδοντο και σε πήλινα πιάτα.

Όταν οι Ισπανοί άρχισαν να κατακτούν την αμερικανική ήπειρο, διαπίστωσαν ότι, εκτός από τις σκόρπιες φυλές ιθαγενών που είχαν πρωτοσυναντήσει, σε ορισμένες περιοχές υπήρχαν και οργανωμένες κοινωνίες με προηγμένο πολιτισμό και αξιοθαύμαστες πρωτεύουσες. Στο Μεξικό, όπου έ φτασε το 1519 ο Κορτές, συνάντησε τον πολιτισμό των Αζτέκων. Στο Περού ο πολιτισμός των Ίνκας είχε εξαπλωθεί σε μια τεράστια περιοχή από τη Βόρεια Κολομβία έως τη Βόρεια Χιλή. Ωστόσο μεγαλοπρεπή ερείπια σε εγκαταλελειμμένες πόλεις Εικόνα    μαρτυρούσαν πως είχαν ακμάσει και άλλοι, αρχαιότεροι πολιτισμοί. Παλαιότερος από όλους είναι ο πολιτισμός των Ολμέκων (1500-200 π.Χ.) κοντά στον Κόλπο του Μεξικού. Δείγματα αυτού του πολιτισμού είναι η ιερογλυφική γραφή, το σύστημα αρίθμησης, το ημερολόγιο και τα τελετουργικά κέντρα με τις μεγάλες πλατείες και την αξονική διάταξη.

Οι Μάγια, που ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους από τον 4ο π.Χ. έως το 17ο μ.Χ. αιώνα, δημιούργησαν μνημειακά έργα από λαξευμένο λίθο, περισσότερο περίτεχνα από αυτά των Ολμέκων. Η εξέλιξη κορυφώθηκε στα τελετουργικά κέντρα της κλασικής περιόδου (200 π.Χ. 900 μ.Χ.).

Στα μέσα του 9ου μ.Χ. αιώνα στην κοιλάδα του Μεξικού έφτασαν από το βορρά οι Τολτέκοι και αργότερα οι Αζτέκοι, οι οποίοι το 1370 άρχισαν να χτίζουν την πρωτεύουσά τους, Τενοχτιτλάν. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Ισπανών που την κατέλαβαν το 1521, επρόκειτο για μια εντυπωσιακή, τεράστια μητρόπολη, με λιθόστρωτους δρόμους, με αγορές και μεγαλόπρεπα ανάκτορα. Ανάλογη ήταν και η πολιτισμική εξέλιξη στην περιοχή του Περού.

Επειδή το φυσικό περιβάλλον της Αφρικής παρουσιάζει μεγάλες διαφορές (τροπικά δάση, έρημοι, βουνά, σαβάνες κ.ά.), αναπτύχθηκαν πολλοί και διαφορετικοί πολιτισμοί. Όταν το 15ο αιώνα οι Ευρωπαίοι άρχισαν να εξερευνούν την αφρικανική ενδοχώρα, ήρθαν αντιμέτωποι με μια τεράστια ήπειρο, της οποίας οι λαοί είχαν αναπτύξει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό. Η ποικιλία της αφρικανικής τέχνης, συνέπεια των διαφορετικών συνθηκών ζωής, δεν παρουσιάζει σχεδόν καθόλου κοινά στοιχεία, παρά μόνο την προσήλωση στις παραδόσεις. Τα περισσότερα έργα τέχνης σχετίζονται με τη γλυπτική. Αγαλματίδια, μάσκες, τελετουργικά κύπελλα, θρόνοι, κεφάλια και άλλα έργα τέχνης κατασκευάζονται από τα κατά τόπους υλικά, όπως είναι το ελεφαντόδοντο, το ξύλο, οι φυτικές ίνες, ο μπρούντζος, ο χαλκός, ο χρυσός και ο άργιλος.