Υπάρχουν ταινίες που μοιάζουν σαν να έχουν φτιαχτεί για να βλέπονται σετάκι.

Το Lost in Translation της Sofia Coppola και το Her του πρώην συζύγου της Spike Jonge, είναι σίγουρα μια τέτοια περίπτωση.

Στο πρώτο, που γράφτηκε και γυρίστηκε όσο οι δυο τους ήταν παντρεμένοι, βλέπουμε την οπτική μιας κοπέλας που μόλις έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο και βρίσκεται στο Τόκιο συνοδεύοντας τον φωτογράφο σύζυγο της. Ξένη κι αποξενωμένη σε μια άγνωστη για αυτήν πόλη με έναν άνθρωπο που πλέον δεν κατανοεί, η Charlotte έρχεται κοντά με τον Bob. Οι φάσεις ζωής τους είναι διαφορετικές όμως η μοναξιά τους είναι η ίδια.

Στο Her, που γράφτηκε και γυρίστηκε αρκετά χρόνια μετά το διαζύγιο της Coppola και του Jonge, η βάση είναι πάλι η μοναξιά κι η αίσθηση της αποξένωσης. Ο Theodore ζει σε ένα εναλλακτικό, πολύ τεχνολογικά προηγμένο Λος Άντζελες κι ενώ παλεύει να ξεπεράσει την intellectual πρώην του, ερωτεύεται ένα λειτουργικό σύστημα με σαγηνευτική γυναικεία φωνή και ακόμα πιο σαγηνευτική γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά ανύπαρκτο σώμα.

Η δημιουργία και η απουσία ουσιαστικών σχέσεων μπαίνει στο μικροσκόπιο από δύο εντελώς διαφορετικές σκοπιές . Τη γυναικεία και την αντρική, του θύτη και του θύματος, του πριν αποδεχτείς ότι ο έρωτας έχει ξεφτίσει και του μετά που έχεις μείνει να μετράς τις φθαρμένες κλωστές.

Κοινές οι θεματικές δομές, πολύπλοκοι χαρακτήρες, πολύ παρόμοια αισθητική, εξίσου must watch και τα δύο για μια ολοκληρωμένη άποψη.

Όπως λένε, άλλωστε, υπάρχουν πάντα δύο πλευρές σε κάθε ιστορία…