Τα ερωτήματα λοιπόν που πρέπει να τεθούν στον εαυτό μας, αν έχουμε σκοπό να συνάψουμε παρόμοια σχέση θα πρέπει να είναι απολύτως ειλικρινή. Θα πρέπει να ψάξουμε τον λόγο για τον οποίο θέλουμε να το κάνουμε, αν φοβόμαστε την δέσμευση τελικά, αν μπορούμε να λειτουργήσουμε κάτω από συγκεκριμένους κανόνες, αν μπορούμε να παραμερίσουμε το συναίσθημα της ζήλιας ,και αν μπορούμε μελλοντικά να αποδεχθούμε την ολοκλήρωση και λήξη του και να επιστρέψουμε στο πατροπαράδοτο μοντέλο, αυτό των δύο μελών.
Τα ερωτικά τρίγωνα, μοιάζουν ακαταμάχητα γιατί ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Δεν αποτελούν συνήθεις καταστάσεις, αν και μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικά σε άλλους πολιτισμούς. Στην ιστορία της ανθρωπότητας ο αριθμός τρία είναι ένα νούμερο το οποίο συναντάμε ξανά και ξανά, τόσο στην θρησκεία όσο και στην επιστήμη. Παράδειγμα προς αυτό, αποτελεί η τριαδική υπόσταση του Θεού και η τριαδική ανάλυση του ανθρώπινου ψυχισμού από σημαντικούς ψυχολόγους / ερευνητές στη συνέχεια. Η τριαδική σχέση όπως ονομάζεται, μοιάζει με ένα ισοσκελές τρίγωνο, απόλυτα εναρμονισμένο με την καθημερινότητα στην οποία βρίσκεται.
Από τα παλαιότερα χρόνια μέχρι και σήμερα η ζωή έμοιαζε με αρχαία τραγωδία στην οποία οι βασικοί ρόλοι ήταν τρεις. Θα επικαλεστώ πάλι τους διάσημους ερευνητές και ψυχολόγους για να αναφέρω πως το τρίτο άτομο σε μία σχέση, έπαιζε πάντα καταλυτικό ρόλο. Το τρίτο πρόσωπο είναι αυτό που πάντα στερείται το αντικείμενο του πόθου του, το οποίο αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο σίγουρο και ασφαλές και το καινούργιο και ανεξερεύνητο.
Συνήθως το τρίτο πρόσωπο (μπορεί να είναι ήδη στην υπάρχουσα σχέση), πιστεύει πως η αγάπη δεν είναι σαν τα χρήματα, που αν τα ξοδέψεις όλα σε κάτι, δεν θα μπορέσεις να αγοράσεις κάτι άλλο! Έτσι, υπάρχουν φορές που δεν υπάρχει ανικανοποίητο συναίσθημα μεταξύ των δύο μελών, αλλά η «ανάγκη» για τη δημιουργία κάτι διαφορετικού από τον έναν, που όπως πιστεύει θα βοηθήσει το ίδιο το άτομο και κατά συνέπεια και τη σχέση.
Στις μέρες μας, ονομάζονται και πολυσυντροφικές σχέσεις, με κύριο χαρακτηριστικό εκτός από την σεξουαλική σχέση, το αμοιβαίο ενδιαφέρον και τον αλληλοσεβασμό. Γνωρίζω καλά, πως αποτελεί ένα θέμα ταμπού και θα συνεχίσει να αποτελεί στο πέρασμα των αιώνων καθώς έχουμε μάθει να λειτουργούμε σε δυαδική σχέση και σπάνια θα το εξομολογηθούμε αν συμβαίνει σε κάποιον οικείο μας, πόσο μάλιστα σε εμάς. Για αυτό αν και υπάρχουν γύρω μας, δεν φτάνουν στα αυτιά μας εύκολα.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει απόλυτη αρμονία σε μία τέτοια σχέση, καθώς όλοι μας λειτουργούμε και εκφράζουμε τα συναισθήματα μας πολλές φορές, όπως έχουμε διδαχθεί μεγαλώνοντας. Μοιάζει ακατόρθωτο να μπορέσουμε να παραμερίσουμε τα συναισθήματα, του θυμού, της ζήλιας, του πόνου, της… ιδιοκτησίας. Είναι ακατόρθωτο παράλληλα ακόμα και αν συμφωνήσουμε αρχικά για τους δικούς μας λόγους, να μπορέσουμε να παραμείνουμε εύκολα σε ένα τέτοιο σχήμα.
Σίγουρα, θα χρειαστεί να αναιρέσουμε πολλές φορές! Σίγουρα, η δυσκολότερη εφαρμογή μια τέτοιας σχέσης είναι η εντός πλαισίου οικογένειας. Αναμφίβολη και η εξέλιξη της σε κάτι παρόμοιο.
Προσοχή, δεν αναφερόμαστε στις παράλληλες σχέσεις όπου το ένα από τα τρία μέλη έχει πλήρη άγνοια, (αυτό μας μεταφέρει στην απιστία κλπ). Μιλάμε για τις ξεκάθαρες» από την αρχή τριγωνικές σχέσεις των ανθρώπων.
Αφορμή για το παρόν άρθρο, στάθηκε μια συζήτηση με άτομο νεώτερο μου, το οποίο λειτουργεί φυσιολογικά σε μια σχέση τριών ανθρώπων.
Ψάχνοντας για άλλη μια φορά, τις νεώτερες γενιές είτε μέσω διαδικτύου είτε με προσωπική κουβέντα, διαπίστωσα πως, ακόμα και σήμερα κάτι τέτοιο, φαντάζει αλλιώτικο και δύσκολο στα μάτια των νέων ανθρώπων.
Τα ερωτήματα λοιπόν που πρέπει να τεθούν στον εαυτό μας, αν έχουμε σκοπό να συνάψουμε παρόμοια σχέση θα πρέπει να είναι απολύτως ειλικρινή. Θα πρέπει να ψάξουμε τον λόγο για τον οποίο θέλουμε να το κάνουμε, αν φοβόμαστε την δέσμευση τελικά, αν μπορούμε να λειτουργήσουμε κάτω από συγκεκριμένους κανόνες, αν μπορούμε να παραμερίσουμε το συναίσθημα της ζήλιας ,και αν μπορούμε μελλοντικά να αποδεχθούμε την ολοκλήρωση και λήξη του και να επιστρέψουμε στο πατροπαράδοτο μοντέλο, αυτό των δύο μελών.
Δεν υπάρχει μαγική συνταγή, όπως δεν υπάρχει αντίστοιχα σε καμία σχέση. Ούτε υπάρχει προκαθορισμένος χρόνος διάρκειας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως αν και δύσκολο, το να προχωρήσει κανείς σε ένα τέτοιο μοντέλο σχέσης, δεν είναι κατακριτέο και χρειάζεται ανοιχτό μυαλό για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα βαθύτερα αίτια του, χωρίς να «απομονώσουμε» ή να βιαστούμε να «βαφτίσουμε» κάπως ένα από τα μέλη της!