Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ ήταν Ελληνίδα ποιήτρια, που εντάσσεται στην δεύτερη μεταπολεμική γενιά.

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1939 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Αθήνα, στη νότια Γαλλία και αποφοίτησε στη Γενεύη με το δίπλωμα Μεταφραστών και Διερμηνέων (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά).

Η ζωή μου σάν ένα πλοίο·
ο έρωτας η θάλασσα τριγύρω.
Εσύ, ακουμπισμένος στην κουπαστή
γέρνεις το βλέμμα ως ο βυθός
να μοιάζει πως πηδά
για να σε συναντήσει μες στα μάτια…
Χάνονται στ’ αμπάρι
οι παλιές φωνές
όπως το δελφίνι σου απαλό,
ολόδροσο στου λόγου τα παιχνίδια,
βοηθάει με θείες ψευτιές
τα ιστία που μας πάνε.
Αρμενίζοντας δεν έχω τίποτα
να χάσω ή να κερδίσω
γλιστράω με τον ελάχιστο χρόνο μου
πάνω απ’ τους δαιδάλους με τα φύκια
όπου οι πνιγμένοι σέρνονται
σε μεταθανάτιους περιπάτους.
Η ζωή μου σαν ένα πλοίο·
στην κρύα κουβέρτα
ώρες κατάμονη
μες στο μυαλό μου
γλείφω τα μέλη σου
ως το πρωί που ξημερώνομαι
σε γνωστά λιμάνια:
«Τό πρώτο φιλί»
«Η άπληστη αγάπη»
«Η ανία»
«Ο χωρισμός»
τοπωνύμια με τη λίγη πειστικότητα
που έχει η πείρα όλη.
Ω, μπές μέσα μου
και τράβα με
σ’ όσα ναυάγια σχεδίαζες έψές
γλυκά χαμογελώντας μες στον ύπνο σου,
με το ’να χέρι χαμηλά
το άλλο στήν καρδιά
σαν να μιλούσες τρυφερά
με τα τελώνια.
Κι όπως φωτισμένα
τα βραδινά νησιά
καρφώνουν τις πόρπες τους στή νύχτα,
θε να με σκίζεις με τά δικά σου τά κουπιά
θε να μέ πλές γιά τελευταία φορά,
πριν πέσει το σκοτάδι μου
και τα κατράμια δάκρυά μου
χυθούν στό φως σου όλο επάνω.

Πρωτοδημοσίευσε ποιήματά της το 1956 στο περιοδικό «Καινούργια Εποχή». Άρθρα της για την ποίηση και τη μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες ανά τον κόσμο. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες και βρίσκονται σε παγκόσμιες ανθολογίες. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Dartmouth, N.Y. State, Princeton, Columbia κ.α.)

Φανερώθηκε πάλι η μελαγχολία εκείνη
όπως όταν τα νερά τραβιούνται
βρίσκεται στο κενό
η πληγωμένη πέτρα
και κάθε πνοή αέρα την πονάει.
Η γνώση του ολόκληρου
επιβάλλεται πάλι
σαν το μόνο πάθος,
ένας δρόμος μόνο από το πένθος
της αλησμόνητης ελιάς
τότε που το καλοκαίρι
είχε το τέλειο νόημά του
ακουμπώντας στις γαλακτερές
τυφλές πεδιάδες της ζέστης.
Στ’ αυτιά, στις αμασχάλες είναι
τ’ αλάτια της ατέλειωτης δίψας μου
ενώ ξανά στροβιλίζεται στο φως
το άπειρο που έγινε σώμα
για να με τυραννήσει.
Σαν σε αμάξι κλεισμένη
πλησιάζω ένα κλάμα
κρυμμένο στον κήπο
πίσω από τίις φτέρες
δυναμώνει η φωνή του
και με παίρνει
η μελαγχολία του φόβου
το μόνο πια επικό στοιχείο της ημέρας.

Το 1962 τιμήθηκε με το Α Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 2000 με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2012 της απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Η ανορεξία της ύπαρξης». Το μεταφραστικό της έργο επικεντρώνεται στην ποίηση. Έχει εκδώσει είκοσι ποιητικές συλλογές. Πρόσφατο έργο της Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι (2016).

Η Κατερίνα Αγγελάκη απεβίωσε στις 21 Ιανουαρίου 2020, σε ηλικία 80 ετών.

Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν ασύστολο σαν το νερό
σηκώνετ’ απ’ τον ύπνο
με κοιμισμέν’ ακόμη τις βούλες
τις ουλές, τα τόσα τα σημάδια
τους σκούρους ελαιώνες του
ερωτευμένους
δροσερούς μέσα στη χούφτα.

Το σώμα είναι η Ήττα των ονείρων
σαν κείται μακρύ κι αδειανό
— να φωνάξεις μέσα ακούς την ηχώ —
με τις αναιμικές τριχίτσες του
ανέραστο απ’ το χρόνο
Βογγάει, πλήγεται
μισεί την κίνησή του
ξεθωριάζει σταθερά
το αρχικό του μαύρο
ξυπνώντας ζεύεται την τσάντα
από δαύτη κρέμεται μαρτυρικά
ώρες μέσα στη σκόνη.

Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων
όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο
και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο.
Ένα τόπο.
Μέ τράνταγμα βαρύ.
Θάνατο.

Όταν το σώμα κερδίζει τον τόπο του
με θάνατο
στην πλατεία
σα λύκος με ρύγχος καυτό
όταν ουρλιάζει το «θέλω»
«δεν αντέχω»
«φοβερίζω-ανατρέπω »
«πεινάει το μωρό μου».
Το σώμα γεννάει το δίκιο του
και το υπερασπίζεται,
το σώμα φτιάχνει το λουλούδι
φτύνει το κουκούτσι-θάνατο
κατρακυλάει πετάει
ακίνητο στροβιλίζεται
γύρω από την κίνηση του κόσμου,
στ’ όνειρο το σώμα θριαμβεύει
ή βρίσκεται γυμνό στούς δρόμους
κι υποφέρει·
χάνει τά δόντια του
τρέμει από έρωτα
σκάει η γη του σαν καρπούζι
και τελειώνει.