Η Γερμανίδα ποιήτρια Έλζε Λάσκερ-Σίλερ (Else Lasker – Schüler) θεωρείται μια από τις κεντρικές μορφές της λογοτεχνίας που συνδέεται με τον εξπρεσιονισμό.

Το σύνολο του έργου της χαρακτηρίζεται από ένα προσωπικό, μαγικό και μυθικό όραμα της πραγματικότητας, που φέρει τη σφραγίδα της εβραϊκής της καταγωγής. Το γράψιμό της αποτελεί συχνά ένα μέσο άμεσης και ευθείας εξομολόγησης. Μέσα στην ανάμεικτη και αρκετά άνιση λυρική της παραγωγή διακρίνεται ο γνήσιος πυρήνας μιας εντελώς ξεχωριστής προσωπικότητας.

Η Else Lasker – Schüler γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1869 στο Βούπερταλ από γονείς ιουδαϊκού θρησκεύματος και έζησε μια μποέμικη ζωή στο Βερολίνο μέχρι την άνοδο του Χίτλερ. Το 1894 παντρεύτηκε τον γιατρό Μπέρτολτ Λάσκερ (1860 – 1928), του οποίου το επώνυμο διατήρησε μετά τον χωρισμό τους το 1903. Το ζευγάρι απέκτησε ένα παιδί, το οποίο πέθανε σε νεαρή ηλικία.

Στα τέλη του ίδιου χρόνου παντρεύτηκε τον Γκέοργκ Λέβιν (1879-1941), εικαστικό καλλιτέχνη και τεχνοκριτικό γνωστότερο με το ψευδώνυμο Χέρβαρτ Βάλντεν, με τον οποίο θα χωρίσει το 1911. Μετά το δεύτερο διαζύγιό της έμεινε απένταρη και βασιζόταν στην βοήθεια φίλων της, όπως ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Καρλ Κράους (1874-1936) και ο ποιητής Γκότφριτ Μπεν (1886-1956), στο οποίο αφιέρωσε πολλά ερωτικά της ποιήματα.

Παρότι κέρδισε το ονομαστό λογοτεχνικό βραβείο Κλάιστ το 1932, το κλίμα στην Γερμανία ήταν εχθρικό για την εβραία Σίλερ, με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Έτσι αναγκάστηκε να εκπατριστεί και μέσω Ελβετίας εγκαταστάθηκε στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη.Έζησε στην Ιερουσαλήμ έως τον θάνατό της, που επισυνέβη στις 22 Ιανουαρίου 1945.

Ρουθ

Και εσύ ψάχνεις να με βρεις στον φράχτη με τις βάτους
Τα βήματά σου ακούω, αναστενάζουν
τα μάτια μου βαριές σταγόνες σκοτεινές.

Στην ψυχή μου ανθίζουν τα ματόκλαδά σου
και μου λένε τόσα,
όταν τρυφερά η ματιά μου γέρνει.

Φύλακας άγγελος
στην κολυμβήθρα της πατρίδας μου
το άσμα του έρωτά μου τραγουδάει
– το άσμα της Ρουθ.

Η Έλζε Λάσκερ-Σίλερ θεωρείται μια από τις σημαντικότερες γερμανίδες ποιήτριες.Τα περισσότερα ποιήματα της πρώτης της συλλογής με τίτλο «Styx»(«Στυξ», 1902) μπορούν να χαρακτηριστούν εξπρεσιονιστικά, τα σημαντικότερα όμως βρίσκονται στις συλλογές «Meine Wunder» («Τα θαύματά μου», 1911) και «Hebraische Balladen» («Εβραϊκές Μπαλά­ντες», 1913). Είναι γραμμένα σε μια γλώσσα πο­λύ προσωπική, όπου ο μυστικισμός μιας παθιασμένης θρησκευτικότητας, στον οποίο εναρμονίζονται εβραϊκές και χριστιανικές πεποιθήσεις, αναμιγνύεται με τις παραστάσεις που γεννούν οι αισθήσεις.

Το αίμα του

Παν’ απ’ όλα τ ‘ άρεσε να δρέπει
Τα τελευταία της ευτυχίας μου μαγιάτικα ρόδα·
Τά ‘ριχνε στο νεροχύτη κι ευώδα,
Το αίμα του τον τυραννάει.

Παν’ απ’ όλα τ’ άρεσε την ηλιαχτίδα
Της ψυχής μου να δελεάζει·
Να τη σέρνει στο σκοτεινό του νυχτερινό μαράζι.

Παν’ απ’ όλα τ’ άρεσε ν’ αρπάζει
Την παιχνιδιάρικη καρδιά μου απ’ τις αιώρες·
Μυρωδιάς εαρινής πού ‘χουν τα λεμονάνθια.
Την κρέμαγε σ’ αφάνες· την πέταγε στ’ αγκάθια
…Το αίμα του τον τυραννάει.

Έγραψε επίσης τα δράματα «Die Wupper» («Ο Βούπερ», 1909) και «Arthur Aronymus und seine Vater» («Ο Αρθούρος Αρόνυμος και ο πατέρας του», 1932) καθώς και νουβέλες.