“ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ” Η ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕ ΤΟΝ ΣΤΑΝΙΣΛΑΦΣΚΙ

Dry Food, Salt and Onions 008
ΞΗΡΑ ΤΡΟΦΗ ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ | #008
16 Ιανουαρίου, 2020
Photo of the day 01172020
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
17 Ιανουαρίου, 2020

“ΔΕΝ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ” Η ΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕ ΤΟΝ ΣΤΑΝΙΣΛΑΦΣΚΙ

Konstantin Stanislavski - 1

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κονσταντίν Στανισλάφσκι υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους ανθρώπους του θεάτρου, δημιουργός του ομώνυμου συστήματος υποκριτικής.

Γράφει ο Σκιάς.

Konstantin Stanislavski - 2Ο Ρώσος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίν Στανισλάφσκι υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους ανθρώπους του θεάτρου, ιδρυτής του περίφημου Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας (1898) και δημιουργός ενός συστήματος υποκριτικής, γνωστού ως «μέθοδος ή σύστημα Στανισλάφσκι».

Ο Κονσταντίν Αλεξέγιεφ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1863 (17 Ιανουαρίου με το νέο ημερολόγιο) στην Μόσχα και ήταν γόνος πάμπλουτης οικογένειας της ρωσικής μεγαλούπολης με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Σε ηλικία 14 ετών άρχισε να εμφανίζεται ως ηθοποιός στον ερασιτεχνικό θίασο που είχαν δημιουργήσει οι γονείς του. Το 1884, υιοθέτησε τον καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Στανισλάφσκι, προκειμένου να αποκρύψει από την οικογένειά του, την πρόθεσή του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο. Τέσσερα χρόνια αργότερα παντρεύτηκε την δασκάλα Μαρία Περεβοστσίκοβα, η οποία διέπρεψε ως ηθοποιός με το ψευδώνυμο Λίλινα.

Ο Στανισλάφσκι θεωρούσε το θέατρο ως τέχνη με κοινωνική αποστολή. Πίστευε ότι το θέατρο ασκεί σημαντική επιρροή στον λαό και κατά συνέπεια ο ηθοποιός ασκεί παιδευτικό έργο. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μόνο με την λειτουργία ενός μόνιμου θιάσου μπορούσε να επιτευχθεί το υψηλό επίπεδο υποκριτικής τέχνης που απαιτούσε η αντίληψή του για την υψηλή αποστολή του θεάτρου.

Το 1898, ίδρυσε στη Μόσχα το Θέατρο Τέχνης, μέσω του οποίου μπόρεσε να εφαρμόσει τις ιδέες του για την θεατρική τέχνη. Η καταξίωση για τον Στανισλάφσκι ήλθε τον ίδιο χρόνο με τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, που είχε σημειώσει παταγώδη αποτυχία στο πρώτο του ανέβασμα. Το Θέατρο της Μόσχας, χαιρετίστηκε από την κριτική ως η νέα δύναμη του παγκόσμιου θεάτρου και ο Τσέχοφ, που είχε αποφασίσει να μην ξαναγράψει θεατρικό έργο, ως μεγάλος δραματουργός. Ο Τσέχοφ στην συνέχεια έγραψε ειδικά για το Θέατρο Τέχνης τις «Τρεις Αδελφές» (1901) και τον «Βυσσινόκηπο» (1903).

Το σύστημα Στανισλάφσκι εστίαζε στην ανάπτυξη της καλλιτεχνικής αλήθειας πάνω στη σκηνή διδάσκοντας στους ηθοποιούς να “ζουν το ρόλο” κατά τη διάρκεια της παράστασης. Παρότι αρχικά έγινε γνωστός στις ΗΠΑ για το ρεαλισμό του, ο Στανισλάφσκι ανέπτυξε το σύστημα για να εφαρμόζεται σε όλες τις μορφές θεάτρου, σκηνοθετώντας μελόδραμα, βαριετέ, όπερα κλπ. Προκειμένου να δημιουργήσει μια ομάδα ηθοποιών που να δουλεύουν σαν καλλιτεχνικό σύνολο, άρχισε να οργανώνει μια σειρά εργαστηρίων, στα οποία οι νεαροί ηθοποιοί εκπαιδεύονταν στο σύστημά του. Στο πρώτο εργαστήριο του ΘΤΜ, οι ηθοποιοί διδάσκονταν να χρησιμοποιούν τις μνήμες τους για να εκφράζουν φυσικά τα συναισθήματα. Ο Στανισλάφσκι σύντομα παρατήρησε ότι μερικοί από τους ηθοποιούς που χρησιμοποιούσαν ή έκαναν κατάχρηση της συναισθηματικής μνήμης κατέληγαν σε υστερία. Αν και ποτέ δεν αποκήρυξε τη συναισθηματική μνήμη σαν απαραίτητο εργαλείο του ηθοποιού, άρχισε να αναζητά για λιγότερο επώδυνους τρόπους πρόσβασης στο συναίσθημα, δίνοντας τελικά έμφαση στη χρήση από τον ηθοποιό της φαντασίας και της πίστης στις δεδομένες συνθήκες του σεναρίου παρά των δικών του και συχνά οδυνηρών μνημών.

Konstantin Stanislavski - 3

Το “σύστημα Στανισλάφσκι” είναι μια συστηματική προσέγγιση για την εκπαίδευση ηθοποιών. Ο Στανισλάφσκι πάντα θεωρούσε το σύστημά του σαν τα περιεχόμενα ενός μεγάλου βιβλίου που ασχολούνταν με όλες τις πλευρές της υποκριτικής. Αρχικά, πίστευε ότι οι ηθοποιοί έπρεπε να μελετούν και να ζουν υποκειμενικά συναισθήματα και να τα εκδηλώνουν στο κοινό με σωματικά και φωνητικά μέσα. Παρότι το σύστημά του εστίαζε στην παραγωγή αληθοφανών συναισθημάτων, αργότερα δούλεψε πάνω στη μέθοδο των σωματικών δράσεων. Αυτό αναπτύχθηκε στις αρχές του ’30 και λειτουργούσε αντίστροφα απ’ τη συναισθηματική μνήμη. Εστίαζε στις σωματικές δράσεις που ενέπνεαν αληθοφανή συναισθήματα και περιλάμβανε αυτοσχεδιασμό και συζήτηση. Χαρακτηριστική είναι για τον ηθοποιό η καλλιέργεια της συγκινησιακής μνήμης. Συνέχιζε να επιδιώκει να φτάσει στο υποσυνείδητο μέσω του συνειδητού.

Ο Στανισλάφσκι έζησε τη Ρωσική επανάσταση του 1905 και του 1917, με τον Λένιν να παρεμβαίνει για να τον προστατεύσει. Το 1918 ο Στανισλάφσκι δημιούργησε το πρώτο εργαστήριο σαν σχολή για νέους ηθοποιούς και έγραψε πολλά έργα.

Ο Στανισλάφσκι, παρότι επιεικής και διαλλακτικός, ήταν αυστηρός και ασυμβίβαστος, όταν δίδασκε τους ηθοποιούς του.Αναζητούσε επίμονα την την αρτιότητα και την αυθεντικότητα της σκηνικής απόδοσης και στην διάρκεια των πολύωρων δοκιμών επαναλάμβανε την τρομερή για τους ηθοποιούς φράση «Δεν σε πιστεύω».

Η «μέθοδος ή σύστημα Στανισλάφσκι» εφαρμόστηκε ευρύτατα στην Σοβιετική Ένωση και τις ΗΠΑ, όπου διδάχτηκε σε διάφορες δραματικές σχολές και θεατρικά εργαστήρια, μεταξύ άλλων και στο πασίγνωστο Actors Studio, από το οποίο αποφοίτησαν σπουδαίοι ηθοποιοί

Απεβίωσε στην Μόσχα στις 7 Αυγούστου 1938, σε ηλικία 75 ετών.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *