Η Γιαπωνέζα Έικο Ισιόκα ήταν καλλιτέχνιδα στο χώρο των γραφικών τεχνών με αξιόλογο έργο στην διαφήμιση, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τιμήθηκε με Όσκαρ Κοστουμιών για την ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα «Δράκουλας» (1993) και Γκράμι για τον σχεδιασμό του εξωφύλλου του δίσκου «Tutu» του Μάιλς Ντέιβις (1987).

Γράφει ο Σκιάς.

Γεννήθηκε στο Τόκιο στις 12 Ιουλίου 1938 από πατέρα σχεδιαστή και αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών και Μουσικής της γενέτειράς της. Αρχικά εργάστηκε στο χώρο της διαφήμισης και το 1985 είχε την πρώτη της κινηματογραφική εμπειρία, όταν επιλέχθηκε να σχεδιάσει την παραγωγή της ταινίας του Πολ Σρέντερ «Μίσιμα».

Η Έικο ξεκίνησε την καριέρα της στο διαφημιστικό τμήμα της εταιρείας καλλυντικών Shiseido το 1961 και κέρδισε το πιο διάσημο βραβείο στο χώρο των διαφημίσεων τέσσερα χρόνια αργότερα. Ανακαλύφθηκε από τον Tsuji Masuda που δημιούργησε την Parco Ikebukuro από την προβληματική αλυσίδα πολυκαταστημάτων Marubutsu. Όταν η Parco διέπρεψε και επεκτάθηκε στην περιοχή Σιμπούγια του Τόκιο το 1973, η Έικο σχεδίασε την πρώτη διαφήμιση 15 δευτερολέπτων για τα εγκαίνια του πολυκαταστήματος στην περιοχή Σιμπούγια με «μια ψηλή, λεπτή μαύρη γυναίκα, ντυμένη με ένα μαύρο μπικίνι, να χορεύει με έναν πολύ μικρό άντρα ντυμένο με στολή Άγιου Βασίλη». Ενεπλάκη σε βάθος στην εικόνα της Parco. Στην τελευταία εκστρατεία της για την Parco συμμετείχε η Φέι Ντάναγουεϊ ως «το πρόσωπο της Parco» φορώντας μαύρα ρούχα, σε μαύρη καρέκλα, με φόντο έναν μαύρο τοίχο» και ξεφλουδίζοντας και τρώγοντας ένα αυγό σε ένα λεπτό σε «μια ταινία για την Parco».Έγινε η πρώτη καλλιτεχνική διευθυντής της Parco το 1971 και το έργο της εκεί είναι γνωστό για πολλές καμπάνιες που πρωταγωνιστεί η Φέι Ντάναγουεϊ και για τον ανοιχτό και σουρεαλιστικό ερωτισμό τους. Το 1983 έληξε την σχέση της με την Parco και άνοιξε τη δική της εταιρία σχεδιασμού.

Το 1985 ο σκηνοθέτης Πολ Σρέιντερ την επέλεξε ως σχεδιαστή παραγωγή για την ταινία Mishima: A Life in Four Chapters. Με το έργο της κατάφερε να κερδίσει το ειδικό βραβείο για καλλιτεχνική συμβολή στο Φεστιβάλ των Καννών το ίδιο έτος. Η δουλειά της Έικο με τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στην αφίσα για την ιαπωνική κυκλοφορία του Αποκάλυψη, Τώρα!, οδήγησε στην μετέπειτα συνεργασία τους στο Δράκουλα του Κόπολα, για το οποίο η Έικο κέρδισε Όσκαρ. Είχε εργαστεί και σε τέσσερις ταινίες του Tarsem Singh τις The Cell το 2000, The Fall, Immortals και Mirror Mirror.

Επίσης είχε κάνει σχεδιασμό κοστουμιών για το θέατρο και το τσίρκο. Το 1999 σχεδίασε τα κοστούμια για το Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν του Ρίχαρντ Βάγκνερ στην Όπερα της Ολλανδίας. Σχεδίασε τα κοστούμια για το Cirque du Soleil: Varekai, που έκανε πρεμιέρα το 2002, καθώς και για το μιούζικαλ Spider-Man: Turn Off the Dark της Τζούλι Τέιμορ, το οποίο έκανε πρεμιέρα το 2011. Επίσης σκηνοθέτησε το μουσικό βίντεο για το «Cocoon» της Björk το 2002 και σχεδίασε τα κοστούμια για την περιοδεία «Hurricane» της Grace Jones το 2009.

Το έργο της Ισιόκα περιλαμβάνεται στις μόνιμες συλλογές μουσείων σε όλο τον κόσμο, όπως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.

Η Έικο κέρδισε ένα Βραβείο Grammy για το καλλιτεχνικό της έργο στο άλμπουμ Tutu του Μάιλς Ντέιβις το 1987 και ένα Όσκαρ για το Καλύτερο Σχέδιο Κοστουμιών για το Bram stoker’s Dracula το 1992. Έλαβε επίσης δύο υποψηφιότητες για Βραβεία Tony το 1988, για τα σκηνικά και τα κοστούμια για το θεατρικό έργο του Μπρόντγουεϊ,  M. Butterfly. Το 2012, ήταν υποψήφια για Όσκαρ για το Καλύτερο Σχέδιο Κοστουμιών για το Mirror Mirror και κέρδισε το Costume Designers Guild Award for Excellence In Fantasy Film. Το 1992 επιλέχθηκε να είναι μέλος του New York Art Directors Club Hall of Fame.

H Έικο Ισιόκα απεβίωσε από καρκίνο του παγκρέατος στο Τόκιο της Ιαπωνίας στις 21 Ιανουαρίου 2012. Παντρεύτηκε τον σύντροφό της Nicholas Soultanakis σε νοσοκομείο λίγους μήνες πριν το θάνατό της.