…ή πως ο νεοφιλελεύθερος συντηρητισμός ενοχλείται από πολλές μορφές τέχνης.

Γράφει ο Σκιάς.

Προπαραμονή Χριστουγέννων (23 Δεκεμβρίου) του 1985.

Έπειτα από κραιπάλη ωρών, με μπύρες, μαριχουάνα και μουσική heavy metal, ο 20χρονος Τζέιμς Βανς και ο 18χρονος Ρέιμοντ Μπέλκναπ αποφάσισαν από κοινού να βάλουν τέρμα στη ζωή τους. Μέσω της δικογραφίας που σχηματίστηκε αργότερα και από τα εκτεταμένα ρεπορτάζ,  οι δύο νεαροί ήταν παιδιά προβληματικών οικογενειών και είχαν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια.

Ο Μπέλκναμπ άρπαξε μια πριονισμένη καραμπίνα από το σπίτι του και μαζί με τον Βανς πήγαν στο προαύλιο της εκκλησίας στην πόλη Σπαρκς της Νεβάδα για να πραγματώσουν το απονενοημένο διάβημά τους. Ο Μπέλκναμπ, χωρίς να χάσει χρόνο, έβαλε την καραμπίνα κάτω από το σαγόνι του και πάτησε τη σκανδάλη. Πέθανε ακαριαία. Ο Βανς, χωρίς καλά – καλά να συνειδητοποιήσει την κατάληξη του φίλου του, μάζεψε το ματωμένο όπλο και επανέλαβε μηχανικά την κίνηση του Μπέλκναμπ. Για καλή του τύχη επέζησε, βαρύτατα τραυματισμένος και με παραμορφωμένο πρόσωπο.

Τα επόμενα τρία χρόνια της ζωής του Βανς ήταν εφιαλτικά.

Πέρασε 140 ώρες στο χειρουργείο, προκειμένου να αποκατασταθούν οι στοιχειώδεις λειτουργίες του οργανισμού του και ζούσε με διαρκείς πόνους. Ένα χρόνο μετά το συμβάν, ο Βανς έγραψε στη μητέρα του Μπέλκναπ, ότι το ποτό και το χέβι-μέταλ, στοχοποιώντας και τους Judas Priest, ευθύνονται για την απόφασή τους να αυτοκτονήσουν. Το 1988 έπεσε σε κώμα και τελικά πέθανε από υπερβολική δόση ηρεμιστικών χαπιών, αφήνοντας χωρίς πατέρα μια κορούλα μερικών μηνών.

Έτσι tο 1990, το διάσημο κι ένα από τα καλύτερα ΝΒΗΜ (New British Heavy Metal) συγκροτήματα οι Judas Priest σύρθηκαν στα δικαστήρια. Οι γονείς των δύο νεαρών, που αυτοκτόνησαν, θεώρησαν υπεύθυνη τη μουσική τους και υπέβαλαν αγωγή εναντίον τους. Ήταν η πρώτη δίκη του είδους στις ΗΠΑ (Vance vs Judas Priest) και προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Με βάση λοιπόν την επιστολή Βανς, οι γονείς των δύο παιδιών αποφάσισαν να κινηθούν δικαστικά εναντίον των Judas Priest και ανέθεσαν την υπόθεση σε δύο δικηγόρους. Αυτοί με τους τεχνικούς συμβούλους των οικογενειών μελέτησαν τον επίμαχο δίσκο «Stained Crass» των Judas Priest, που είχαν “λιώσει” οι δύο νεαροί στο πικάπ τους, προτού πάρουν την απόφαση να αυτοκτονήσουν.

Στο τραγούδι «Better By You, Better Than Me» ανακάλυψαν υποσυνείδητα μηνύματα, όπως, «Let’s Be Dead» «Fuck the Lord» και «Do it». Ιδιαίτερα τη φράση «Do it» τη θεώρησαν προτροπή για αυτοκτονία. Βέβαια η η σκέψη είναι παράλογη διότι τα νοήματα τις φράσεις «Do it» είναι πολλά περισσότερα αλλά εκείνη κατέληξαν πως είναι προτροπή σε αυτοκτονία, όταν δεν υπάρχει πουθενά μια τέτοια ξεκάθαρη φράση μέσα στο τραγούδι. Βάση πάντως αυτών των ευρημάτων αποφάσισαν να καταθέσουν το 1987 αγωγή αποζημίωσης ύψους 6,2 εκατομμυρίων δολαρίων κατά του συγκροτήματος και της δισκογραφικής τους εταιρείας CBS.

Η υπόθεση τέθηκε ενώπιον του δικαστή Τζέρι Ουάιτχεντ στο Ρίνο της Νεβάδα. Αυτός αποφάσισε να την παραπέμψει σε σώμα ενόρκων, αφού δεν έκανε δεκτό το αίτημα των εναγομένων να απορριφθεί η αγωγή, επειδή τα υποσυνείδητα μηνύματα, ακόμα και αν είναι αληθή, προστατεύονται από την Πρώτη Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος για την ελευθερία του λόγου. Η αγωγή εκδικάσθηκε, τελικά, στις αρχές Αυγούστου του 1990 στο Ρίνο της Νεβάδα. Οι γονείς των δύο άτυχων νεαρών επανέλαβαν το επιχείρημα ότι ο θάνατος των παιδιών τους προκλήθηκε από τα μηνύματα που υπήρχαν κρυμμένα μέσα στο τραγούδι των Judas Priest. Η δικηγόρος του συγκροτήματος αντέτεινε ότι οι επίμαχες φράσεις σχηματίσθηκαν από τυχαίους συνδυασμούς ήχων και θορύβων και δεν τοποθετήθηκαν ηθελημένα από το συγκρότημα.

Ο τραγουδιστής των Judas Priest Ρομπ Χάλφορντ, που εξετάστηκε ως μάρτυρας, υποστήριξε ένα πειστικό επιχείρημα.

Είπε στο δικαστήριο ότι:

…αν το συγκρότημα επεδίωκε να περάσει κάποιο υποσυνείδητο μήνυμα αυτό θα ήταν του τύπου «Αγοράστε τους δίσκους μας» και όχι κάποιο που παρακινούσε τους φανς – πελάτες να αυτοκτονήσουν.

Το δικαστήριο δέχθηκε ότι όντως υπήρξαν υποσυνείδητα μηνύματα στο τραγούδι «Better By You, Better Than Me», αλλά δεν ήταν ικανά να παρακινήσουν τα δύο παιδιά σε αυτοκτονία και απέρριψε την αγωγή.

Η δίκη των Judas Priest:

Τη δεκαετία του ’90 ειδικότερα το ροκ, αλλά και η ραπ τέθηκαν στο στόχαστρο ανησυχούντων συντηρητικών γονέων, με επικεφαλής τη σύζυγο του Αμερικανού Αντιπροέδρου Αλ Γκορ, Τίπι Γκορ, επειδή πίστευαν ότι οι στίχοι των τραγουδιών τους μπορούσαν να βλάψουν τους ανηλίκους. Η επιτροπή – δίκη παρωδία την οποία μπορείτε να την παρακολουθήσετε σε αυτό το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με τίτλο 1985: Music Censorship & The PMRC, μετά απο δημόσιες διαμαρτυρίες και συνεχείς προβολές στα ΜΜΕ και βέβαια χρήμα που έρεε πίσω από την ΜΚΟ PMRC (Parents Music Resource Center), για μια μουσική που ποτίζει με μίσος και επιθετικότητα τα παιδιά της Αμερικής, μιας Αμερικής που νοιάζεται για την οικογένεια, το ήθος και την θρησκεία – το μόνο που κατάφεραν ήταν να υποχρεώσουν τις δισκογραφικές εταιρείες να τοποθετούν προειδοποιητικά αυτοκόλλητα σε πολλούς δίσκους ροκ και ραπ.

Βέβαια το ήθος, η οικογένεια, η θρησκεία λησμονείται στις μεταξύ τους σχέσεις ειδικότερα των κατηγόρων, που στη περίπτωση του Αλ Γκορ τα παιδιά του έβλεπαν πως πήδαγε την γραμματέα του, αλλά και μία μασέζ τον κατηγόρησε ότι την κακοποίησε σεξουαλικά κατά την διάρκεια ενός session μασάζ και σαν αποδεικτικό στοιχείο έχει φυλάξει το λεκιασμένο παντελόνι της! Κατά τα άλλα η μουσική φταίει…

Οι ανάρμοστες συμπεριφορές των παιδιών προέρχονται από την μουσική και τους στίχους. Αυτό θέλει να βλέπει ο νεοφιλελεύθερος συντηρητισμός και αυτό βλέπει!

Προς τους φανατικούς λοιπόν των ηθών των οικογενειών και των θρησκειών ο Σκιάς δίνει την δική του απάντηση:

Η τέχνη δεν έχει όρια είναι ελεύθερη, είναι για όλους και όλοι μπορούν να την κάνουν! Όσοι σκανδαλίζονται μπορούν να κοιτάξουν στον καθρέφτη ή να αγοράσουν ένα μπουκαλάκι ξύδι να γευτούν…