Άγγλος δραματουργός, από τους κορυφαίους του 20ου αιώνα.

Ο Χάρολντ Πίντερ (Harold Pinter), ήταν Άγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης. Έγραψε έργα για θέατρο, ραδιόφωνο, τηλεόραση και ταινίες. Το πρώιμο έργο του συνδέεται με το θέατρο του παραλόγου. Το 2005 κέρδισε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας καθώς και το Βραβείο Φραντς Κάφκα.

Ηθοποιός και θέατρο:

Το 1948 ο νεαρός Χάρολντ γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών, αλλά άντεξε μόλις ένα χρόνο και το 1949 τα παράτησε. Την ίδια χρονιά κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά ως αντιρρησίας συνείδησης τη γλύτωσε με ένα πρόστιμο.

Ο Πίντερ ξεκίνησε να δουλεύει στο θέατρο ως ηθοποιός, με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάρον. Το πρώτο θεατρικό του έργο, Το Δωμάτιο, πρωτοπαρουσιάστηκε από φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ το 1957.

Το δεύτερο έργο του (το οποίο είναι ένα από τα πλέον γνωστά του), Πάρτι Γενεθλίων (1958), γνώρισε αρχικά παταγώδη αποτυχία, μολονότι απέσπασε θετική κριτική από τον διακεκριμένο θεατρικό κριτικό των Sunday Times Χάρολντ Χόμπσον. Μετά ωστόσο από την επιτυχία του The Caretaker το 1960, το οποίο τον καθιέρωσε, το Πάρτι Γενεθλίων παίχτηκε ξανά και κέρδισε καλή υποδοχή.

Τα έργα αυτά, καθώς και άλλες πρώιμες δουλειές όπως το The Homecoming (1964), έχουν λάβει τον τίτλο από μερικούς ως κωμωδία της απειλής. Συχνά εκκινούν από μία φαινομενικά αθώα κατάσταση, και την αποκαλύπτουν ως απειλητική και παράλογη εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δρουν οι χαρακτήρες, τρόπο ο οποίος μπορεί να φαίνεται ανεξήγητος και στο κοινό, αλλά και μερικές φορές και στους άλλους χαρακτήρες. Το έργο του Πίντερ έχει σημαδευτεί από την επιρροή που του άσκησε από τα πρώτα έργα ο Σάμιουελ Μπέκετ, και οι δύο άντρες συνδέθηκαν με μακροχρόνια φιλία.

Ο Πίντερ άρχισε να σκηνοθετεί πιο συχνά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, και το 1973 έγινε συνεργάτης σκηνοθέτης στο Εθνικό Θέατρο. Τα μεταγενέστερα έργα του τείνουν να είναι βραχύτερα, συχνά με την εμφάνιση αλληγοριών καταπίεσης. Αρκετές φορές έχει εμφανιστεί ο ίδιος στο θεατρικό σανίδι, με τελευταία το 2001 σε δικό του έργο.

Το 2005 ανακοίνωσε πως αποσύρεται από τη συγγραφή θεατρικών έργων για να αφοσιωθεί στην πολιτική εκστρατεία.

Πολιτική τοποθέτηση και αντίδραση:

Με έντονη παρουσία στα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, ο Πίντερ έχει συχνά ενοχλήσει με τις απόψεις και τις πρωτοβουλίες του τους ισχυρούς της γης. Πολέμιος της Θάτσερ και του Ρίγκαν και σε διαρκή κόντρα με τον Τόνι Μπλερ, ύψωσε το ανάστημά του ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και τους βομβαρδισμούς στο Αφγανιστάν, μετά το χτύπημα της 11η Σεπτεμβρίου.

Το 1996 αρνήθηκε τον τίτλο του ιππότη που του πρόσφερε ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός, Τζον Μέιτζορ, λέγοντας:

Αδυνατώ να δεχτώ μία τέτοια τιμή από μία συντηρητική κυβέρνηση

Στις 13 Οκτωβρίου 2005 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για την ικανότητά του «να αποκαλύπτει το βάραθρο μέσα από τη μωρολογία της καθημερινότητας και να παραβιάζει τις πύλες για να εισέλθει στους κλειστούς θαλάμους» ή πιο ελεύθερα «να αποκαλύπτει σκοτεινά στοιχεία και δυνάμεις της καθημερινότητας και να φτάνει στα άδυτα της ψυχής».

Ο Χάρολντ Πίντερ επισκέφτηκε επανειλημμένα τη χώρα μας και αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι πολύ γνωστός στους Έλληνες θεατρόφιλους από τα διαρκή ανεβάσματα των έργων του και μία σταθερή επιλογή για τους θιασάρχες.

Μας άφησε στις 24 Δεκεμβρίου 2008, καταβεβλημένος από τον καρκίνο, από τον οποίο έπασχε τα τελευταία χρόνια.

Έργα του:

The Room (1957) Το δωμάτιο
The Birthday Party (1957) Πάρτι γενεθλίων
The Dumb Waiter (1957) Το βουβό γκαρσόνι
A Slight Ache (1958) Ασήμαντος πόνος
The Hothouse (1958)
The Caretaker (1959) Ο επιστάτης
A Night Out (1959)
Night School (1960) Νυχτερινό σχολείο
The Dwarfs (1960) Οι νάνοι
The Collection (1961) Η συλλογή
The Lover (1962) Ο εραστής
Tea Party (1964) Το πάρτι
The Homecoming (1964) Επιστροφή
The Basement (1966) Το υπόγειο
Landscape (1967) Τοπίο
Silence (1968) Σιωπή
Old Times (1970) Παλιοί καιροί
Monologue (1972) Μονόλογος
No Man’s Land (1974) Νεκρή ζώνη
Betrayal (1978) Προδοσία
Family Voices (1980) Οικογενειακές φωνές
Other Places (1982) Άλλοι τόποι
A Kind of Alaska (1982) Ένα είδος Αλάσκας
Victoria Station (1982) Σταθμός Βικτόρια
One For The Road (1984) Ένα ακόμα και φύγαμε
Mountain Language (1988) Βουνίσια γλώσσα
The New World Order (1991)
Party Time (1991)
Moonlight (1993) Φεγγαρόφωτο
Ashes to Ashes (1996) Τέφρα και σκιά
Celebration (1999) Επέτειος
Remembrance of Things Past (2000)