Ο Έλβις Πρίσλεϊ ήταν Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός· εμβληματική προσωπικότητα του ροκ-εντ-ρολ, γνωστός και ως «Ο Βασιλιάς» (The King).

Με την επιβλητική του φωνή, αλλά και με τη χαρισματική σκηνική του παρουσία με τον έντονα σεξουαλικό χαρακτήρα της, πυροδότησε την επανάσταση που προκάλεσε αυτή η μουσική.

Ο Έλβις Ααρών Πρίσλεϊ (Elvis Aaron Presley) γεννήθηκε στο Τιούπελο της πολιτείας Μισισίπι στις 8 Ιανουαρίου 1935 και μεγάλωσε με ακούσματα της μουσικής γκόσπελ. Το 1948 η οικογένειά του μετοίκησε στο Μέμφις του Τενεσί, όπου το νεαρό παιδί ήλθε σε επαφή με τα μπλουζ και την τζαζ.

Είχε μόλις τελειώσει το γυμνάσιο, όταν η φωνή του εντυπωσίασε τον Σαμ Φίλιπς, παραγωγό και ιδιοκτήτη της δισκογραφικής εταιρείας Sun, που αναζητούσε ένα λευκό με φωνή μαύρου. Ο Φίλιπς τον ενθάρρυνε να προχωρήσει στην ηχογράφηση των τραγουδιών «That’s All Right Mamma», αφιερωμένο στα γενέθλια της μητέρας του, και «Blue Moon Of Kentucky», τον Ιούλιο του 1954. Τα πέντε τραγούδια που ηχογράφησε για λογαριασμό της Sun γνώρισαν, τοπικά, μεγάλη επιτυχία και τον επόμενο χρόνο ο Φίλιπς πούλησε το συμβόλαιό του με τον Πρίσλεϊ στην RCA Victor.

Ο Πρίσλεϊ ήταν βαρύτονος με φωνή με πολυποίκιλα ηχοχρώματα. Κάλυπτε 2,3 οκτάβες, με πιο ιδανική για τον Πρίσλεϊ τη μεσαία οκτάβα. Η φωνή του θύμιζε σε πολλά αυτή των τραγουδιστών ρυθμικής μπλουζ και γκόσπελ, τα μουσικά βήματα των οποίων άλλωστε ακολούθησε και ο ίδιος.

Η καριέρα του απογειώθηκε με το τραγούδι «I Forgot To Remember To Forget» (το τελευταίο σινγκλ του για τη Sun και ταυτόχρονα το πρώτο για την RCA), το οποίο ανέβηκε στο νούμερο 1 του πίνακα επιτυχιών της κάντρι μουσικής, ενώ το «Heartbreak Hotel», μία υποβλητική μπαλάντα, έμεινε στην κορυφή για οκτώ εβδομάδες.

Σύντομα, ο Έλβις έγινε ο βασιλιάς του ροκ-εντ-ρολ και το ίνδαλμα της αμερικανικής νεολαίας. Οι πρωτοφανείς για την εποχή ρυθμοί του, το ύφος του, το χτένισμά του, ο αισθησιασμός των κινήσεων του (τον ονόμασαν Elvis the Pelvis για τον τρόπο που κινούσε τους γοφούς του – λογοπαίγνιο, εξαιτίας της ομοιότητας τού ονόματός του Elvis με την αγγλική λέξη pelvis, που δηλώνει τη λεκάνη του ανθρώπινου σώματος) αποτελούσαν πρόκληση για τα συντηρητικά μεσοαστικά στρώματα, αλλά ενθουσίαζαν τη νεολαία και προκαλούσαν υστερικές αντιδράσεις, ιδιαίτερα στα νεαρά κορίτσια. Κάθε εμφάνισή του σε συναυλία ή στην τηλεόραση προκαλούσε σκάνδαλο.

Ακόμη και στη δεκαετία του ’60, σε μια εποχή που ο ρατσισμός βρίσκονταν στο αποκορύφωμα του, ο Πρίσλεϊ πάντα έδειχνε την αγάπη του για την Αφρο-Αμερικανική μουσική και εξέφραζε αβίαστα το πόσα οφείλει σε καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Arthur Crudup, Τζάκι Γουίλσον, Ρόμπερτ Τζόνσον, Ivory Joe Hunter και Fats Domino.

Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα, οι μαύροι καλλιτέχνες είχαν ελάχιστες πωλήσεις δίσκων, βγάζοντας μόνο τα προς το ζην. Άλλα από τη στιγμή που ο Έλβις αγόρασε τη μουσική του Ότις Μπλάκουελ και συνεργάστηκε με τον στιχουργό Κλοντ Ντιμίτριους, η μουσική βιομηχανία πέρασε σε μια νέα διάσταση.

Δεν ήταν λίγοι όμως αυτοί που κατηγόρησαν τον Πρίσλεϊ πως απλώς κλέβει την αφροαμερικανική μουσική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Μάικλ Μπέρτλαντ του πανεπιστημίου του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ δανείστηκε από τους μαύρους ακριβώς όσα δανείστηκε από τους λευκούς και πως όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο απλώς δεν γνωρίζουν τις πολλαπλές επιρροές που είχε. Ουσιαστικά, η εκκλησιαστική μουσική γκόσπελ ήταν μια από τις κύριες επιρροές για τη μετέπειτα πορεία του Πρίσλεϊ και το κύριο θεμέλιο όλης της μουσικής του παιδείας.

Ακολούθησαν μεγάλες επιτυχίες , όπως τα τραγούδια «Don’t Be Cruel», «Hound Dog», «Love Me Tender», «All Shook Up» και «Jailhouse Rock». Το 1956 γύρισε την πρώτη από τις 33 συνολικά ταινίες του, με τίτλο «Love me Tender». Η καριέρα του διακόπηκε για δύο χρόνια (1956-1960), προκειμένου να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στη Γερμανία. Εκεί γνωρίστηκε και με την Πρισίλα Βάγκνερ (γ. 1945), τη μέλλουσα γυναίκα του, με την οποία απέκτησε μία κόρη, τη Λίζα Μαρί (γ. 1968).

Μετά την απόλυσή του από τον στρατό αφοσιώθηκε στη δισκογραφία και τον κινηματογράφο έως το 1968, οπότε εμφανίστηκε σε μία σειρά συναυλιών στο Λας Βέγκας και επανήλθε στην τηλεόραση. Είχε πια αλλάξει εντελώς στυλ, τραγουδούσε με ύφος καλού παιδιού γλυκανάλατες μπαλάντες κι έγινε ο αγαπημένος τραγουδιστής των μεσοαστικών στρωμάτων. Το κοινό του εξακολουθούσε να διευρύνεται αν και το αποτελούσαν πλέον μεγαλύτερες ηλικίες.

Τα ελκυστικά φυσικά χαρακτηριστικά του Έλβις ήταν κάτι κοινώς και ευρέως αποδεκτό και θεωρούνταν εξαιρετικά όμορφος,[26]τόσο από γυναίκες όσο και από άνδρες ανεξαρτήτως σεξουαλικών προτιμήσεων.[27] Ο τρόπος εκτέλεσης των παραστάσεων του, η φυσική του όψη, και η χαρακτηριστική κίνηση του με τα πόδια και γοφούς ήταν τα χαρακτηριστικά που συνέβαλαν στην έντονα ερωτική εικόνα που εξέπεμπε στο ευρύ κοινό.

Την εικόνα του αυτή ενίσχυσαν οι διάφορες φήμες που κυκλοφορούσαν για τις εφήμερες σχέσεις που είχε με διάφορες ανερχόμενες και καταξιωμένες σταρ του Χόλυγουντ, από την Νάταλι Γουντ κατά την δεκαετία του 1950 έως την Κόνι Στήβενς και την Ανν Μάργκρετ τη δεκαετία του 1960, και τις Κάντις Μπέργκεν και Σίμπιλ Σέπαρντ τη δεκαετία του 1970. Ο Έλβις φαίνεται πως δεν ήταν άνετος με την επακόλουθη δημοσιότητα που λάμβαναν αυτές οι σχέσεις έτσι οι περισσότερες διήρκεσαν για πολύ λίγο χρονικό διάστημα.

Ο Έλβις, πέρα από τις σχέσεις που κατά καιρούς διατηρούσε, παντρεύτηκε την Πρισίλα Μπολιέ την 1 Μαΐου του 1967. Ο Πρίσλεϊ γνωρίστηκε με την Πρισίλα κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του στη Γερμανία. Εννιά μήνες μετά το γάμο τους, ο οποίος έγινε στις 1 Μαΐου 1967, ήρθε στον κόσμο η μοναχοκόρη τους, Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ (1 Φεβρουαρίου 1968) η οποία σήμερα είναι τραγουδίστρια. Χώρισαν στις 23 Φεβρουαρίου του 1972 και συμφώνησαν σε από κοινού επιμέλεια της κόρης τους.

Έξι μήνες μετά το χωρισμό με την Πρισίλα, ο Έλβις γνώρισε τη βασίλισσα ομορφιάς Λίντα Τόμσον, αλλά η σχέση τους θα χαρακτηρίζονταν περισσότερο σαρκική παρά οτιδήποτε άλλο. Τελευταία σύντροφος του Πρίσλεϊ ήταν η Τζίντζερ Όλτεν.

Γκρέισλαντ

Η Γκρέϊσλαντ βρίσκεται στον αριθμό 3764 της λεωφόρου Έλβις Πρίσλεϊ, πάνω σε ένα λόφο του προαστίου Γουάιτχεβεν του Μέμφις, 8 μίλια μακρυά από το κέντρο της πόλης. Η κατοικία χτίστηκε αρχικά κατά τον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) από τον εκδότη S.E. Toof, ενώ τη μορφή που έχει σήμερα την πήρε το 1938 από τους τότε ιδιοκτήτες της Δόκτορ Τόμας και Ρουθ Μουρ. Από την κόρη του ζεύγους, Ρουθ Μαρί, πωλήθηκε αργότερα στον Έλβις Πρίσλεϊ το 1957 προς $102.500, ενώ σήμερα κατοικεί σε αυτήν η Λίζα Μαρί Πρίσλεϊ. Ο Έλβις και οι γονείς του έμειναν στη Γκρέϊσλαντ από το 1957 έως και το τέλος της ζωής τους, μαζί και με τη γιαγιά του Έλβις, Μίνι Μέι, η οποία ξεπέρασε τους απογόνους της και έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου 1980. Στην Γκρέϊσλαντ βρίσκονται θαμμένοι οι σοροί του Έλβις, της μητέρας του Γκλάντυς καθώς και της Μίνι Μέι.

Η οικία του στην Γκρέισλαντ ήταν παράδειγμα της πολυτέλειας και της υπερβολής με την οποία ζούσε τη ζωή του. Διέθετε επίσης έναν αριθμό από ακριβά αυτοκίνητα, ανάμεσα στα οποία υπήρχαν και 3 ροζ Κάντιλακ, κάτι που αναφέρεται και στο τραγούδι του με τίτλο “Baby, Let’s Play House”.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες, πραγματικές και υπερβολικές, σχετικά με τις διατροφικές συνήθειες του Έλβις και την ιδιαίτερη προτίμηση του για το πλούσιο και βαρύ φαγητό. Έτσι φαίνεται πως προτιμούσε την μαγειρική του νότου των ΗΠΑ όπου και είχε μεγαλώσει, κάτι που συμπεριελάμβανε αρκετά ψητά κοτόπουλα με ψωμάκια και σάλτσα,[36] ενώ δεν φαίνεται να έλλειπαν και τα μεγάλα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο, μπανάνα και μπέικον.

Επιρροή

Το 1957 ο Έλβις ήταν ο πιο διάσημος καλλιτέχνης σε όλο τον κόσμο. Αυτό ενέπνευσε τραγουδιστές από πολλά μέρη του κόσμου να φτιάξουν τα δικά τους τραγούδια βασισμένα στη μουσική του Πρίσλεϊ. Το 1959 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Κλιφ Ρίτσαρντς, ο αποκαλούμενος και ως “Βρετανός Έλβις” ενώ στη Γαλλία ο Τζόνι Χαλιντέι είχε τον τίτλο του “Έλβις της Γαλλίας”. Παρόμοια συνέβη στην Ιταλία με τον Κλωντ Φρανσουά και τον Μπόμπι Σόλο. Όλοι τους ήταν φανερά επηρεασμένοι από τον νεαρό Πρίσλεϊ.

Την εποχή που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ταινίες του, πολλοί ήταν αυτοί που μιμήθηκαν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στη σκηνή ενώ όλο και περισσότεροι έφηβοι άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο με τον οποίο χτενιζόταν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκανε την εμφάνιση του μετά το θάνατο του το 1977 και αυτό δεν ήταν άλλο από τους μίμους, τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον μιμηθούν στα πάντα, από τη φωνή μέχρι την εμφάνιση του.

Η διαρκής άνοδος της φήμης του Έλβις άλλαξε την βιομηχανία της δημοφιλούς μουσικής επεκτείνοντας την ευρέως προς όλες τις κατευθύνσεις.[39] Ο καταλύτης της κοινωνικής αυτής επανάστασης ήταν η μουσική της ροκ εν ρολ, στην οποία ο Έλβις ήταν ο κεντρικός άξονας την εποχή εκείνη και η κυρίαρχη δύναμη ως προς την μετατροπή της μουσικής αυτής σε ένα από τα κύρια μέσα έκφρασης της νεανικής κουλτούρας και επαναστατικότητας,[40] ενώ παράλληλα βοήθησε και στο ξεκίνημα της ευρύτερης αποδοχής της κουλτούρας των μαύρων Αμερικανών, στις μουσικές εκφράσεις των οποίων η μουσική του ροκ εν ρολ έχει τις ρίζες της, αλλάζοντας έτσι για πάντα την Αμερικανική κουλτούρα.

Το όνομα, η δημόσια εικόνα και η φωνή του εξακολουθούν να είναι διεθνώς αναγνωρίσιμα,[46] ενώ έχει εμπνεύσει μυριάδες μιμητές οι οποίοι ντύνονται, χορεύουν και τραγουδούν όπως ο Έλβις. Εξακολουθεί επίσης να αναφέρεται στις διάφορες δημοσκοπήσεις και ερωτηματολόγια ως ένας από τους μεγαλύτερους αστέρες όλων των εποχών.

Πέρα από τα υπόλοιπα επιτεύγματα του Πρίσλεϊ, είναι και ένας από τους τέσσερις καλλιτέχνες (οι υπόλοιποι τρεις είναι οι Ρόι Όρμπινσον, Guns N’ Roses και Nelly) που κατάφερε να έχει ανάμεσα στα πέντε καλύτερα δύο άλμπουμ του στο ίδιο τσαρτ. Έχει μπει στα Rock and Roll Hall of Fame, Country Music Hall of Fame και Gospel Music Hall of Fame. Το 1993, η μορφή του Έλβις έκανε την εμφάνιση της σε γραμματόσημο των αμερικανικών ταχυδρομείων, ενώ το σπίτι του στο Μέμφις έχει χαρακτηριστεί ως εθνικό μνημείο από τις αρχές.

Τελευταία χρόνια και θάνατος

Γύρω από το όνομά του αναπτύχθηκε μια επικερδής βιομηχανία εμπορικών προϊόντων, η οποία εξακολούθησε να είναι προσοδοφόρα ακόμη και μετά το θάνατό του. Θεωρείται ένας από τους επιδραστικότερους τραγουδιστές του 20ου αιώνα και σίγουρα ο πιο εμπορικός τραγουδιστής όλων των εποχών, με πωλήσεις που ξεπερνούν τα 600 εκατομμύρια δίσκους. Το σπίτι του στο Μέμφις εξακολουθεί να είναι τόπος προσκυνήματος για εκατομμύρια θαυμαστών του απ’ όλο τον κόσμο, ενώ το φαινόμενο Πρίσλεϊ εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο μελέτης.

Μετά από εφτά χρόνια μακρυά από τα τσαρτς, το τραγούδι του Πρίσλεϊ “Suspicious Minds” έφτασε στο νούμερο 1 του Αμερικανικού Billboard στις 1 Νοεμβρίου 1969. Από το 1969 έως το 1971 θα κυριαρχήσει στις πωλήσεις δίσκων σε πολλές χώρες, με 20 συνεχόμενες επιτυχίες. Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών ταινιών, η δεκαετία του ’70 σηματοδότησε την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια καθαρά μουσική καριέρα. Η αρχή έγινε με το σινγκλ “Kentucky Rain” το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα “Elvis Country”, “Love Letters”, “That’s The Way It Is” κ.α. Το 1973, η χρονιά ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο τον κόσμο μέσω δορυφόρου και την παρακολούθησαν πάνω από ένα δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε άλμπουμ με την ονομασία “Aloha from Hawaii via Satellite”.

Παρά τις επιτυχίες και ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο του το 1973, ο Πρίσλεϊ άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος, ενώ μάχονταν και με την εξάρτηση του στα συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα οποία είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην εμφάνιση του αλλά και στην απόδοση του πάνω στη μουσική. Παρά τα όποια προβλήματα, ο Πρίσλεϊ συνέχισε τις συναυλίες και τα νέα άλμπουμ για τα επόμενα χρόνια. Το 1977 βρήκε τον Πρίσλεϊ να μάχεται με τον εαυτό του, καθώς είχε μετατραπεί σε μια καρικατούρα αυτού που ήταν πριν μερικά χρόνια. Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου ενώ δεν ήταν λίγες αυτές στις οποίες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου. Αντιμέτωπος με την πολύ κακή του υγεία, έκανε την τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολις, στις 26 Ιουνίου 1977.

Η χρόνια χρήση συνταγογραφουμένων φαρμάκων επιβάρυνε σοβαρά την υγεία του. Απεβίωσε το 1977 στο κτήμα του την Graceland, σε ηλικία 42 ετών.

Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Πρίσλεϊ βρέθηκε από τη μνηστή του, Τζίντζερ Όλντεν, ξαπλωμένος στο πάτωμα στο σπίτι του στο Μέμφις, το κτήμα Graceland. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του, σε ηλικία 42 ετών.

Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία, η οποία προκλήθηκε από μεγάλη δόση ναρκωτικών.

Η κηδεία του Πρίσλεϊ ήταν εθνικό γεγονός, το οποίο παρακολούθησαν φίλοι, θαυμαστές του και δημοσιογράφοι. Η ταφή του αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Φόρεστ Χιλ στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Graceland. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.