O ΠΟΙΗΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

Giannis Mihalopoulos - 1
Ο ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ… HARRY
22 Απριλίου, 2020
Miguel de Cervantes - 1
ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ: ΟΤΑΝ Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ Η ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟΚΤΗΣΑΝ ΔΟΜΗ
22 Απριλίου, 2020

O ΠΟΙΗΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ

Dimitris Papaditsas - 2

O Δημήτρης Παπαδίτσας ήταν ποιητής, από τους πιο αθόρυβους αλλά και πιο ουσιαστικούς της μεταπολεμικής εποχής.

Dimitris Papaditsas - 1Γιος στρατιωτικού ο Δημήτρης Παπαδίτσας γεννήθηκε στην Σάμο στις 22 Σεπτεμβρίου 1922. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ από το ίδιο εκπαιδευτικό ίδρυμα το 1958. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και μετεκπαιδεύτηκε στον τομέα της Ορθοπεδικής. Ως γιατρός, εργάστηκε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας (Σπάρτη, Καλαμάτα, Λέρο, Πάτμο) και από το 1976 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια τής ζωής του προσέφερε τις υπηρεσίες του σε ίδρυμα αναπήρων.

Απόβασις

Η γυναίκα έκλεισε τα μάτια της
Νέγροι γυμνοί στην ακροποταμιά
Φωνές υπό το δέρμα της
Αγάπη μου το παιδάκι μας χαράζει

Γελάει σα φωνήεν ρυακιού
Της Οκινάβα
Εκεί που του Μακ Άρθουρ το τσιμπούκι
Πέφτει στη θάλασσα
Κι όλως τυχαίως το βρίσκει
Πνιγμένος αμερικανός

Έπειτα με το ένα χέρι της παραμερίζει
Του παραθύρου την κουρτίνα
Και τότε οι φοβισμένοι κάτοικοι του Αρχιπελάγους
Τείνουν τα χέρια τους
Ενώ με το άλλο χέρι της
Μοιράζει
Και τα βυζιά της.

Στα ελληνικά γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1943 με την ποιητική συλλογή:«Το φρέαρ με τις φόρμιγγες». Το 1963 τιμήθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την συγκεντρωτική ποιητική του συλλογή «Ποίηση I, 1941-1963». Το 1980 τιμήθηκε ξανά με το Α Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή «Δυοειδής λόγος». Τρία χρόνια αργότερα η Ακαδημία Αθηνών τον βράβευσε για την ποιητική του συλλογή «Η ασώματη».

Ελευθερία, 1945

Σύντροφοι ποια είναι τα δάκρυά σας
Στη ράχη σας καρδιοχτυπούν ημέρες σαν ευτυχισμένες γυναίκες
Κι εγώ έφυγα μακριά
Μ’ ένα ψόφιο καναρίνι στο στόμα
Πάω ν’ ακούσω τον κόσμο να μου πει πώς χτίστηκε στ’ αχνάρια μου

Ώ σύντροφοι με τη φωνή τη δίκαια
Που φωτίζεται από τη μια μεριά
Με τόσο λίγο ήλιο που το όνειρο
Αντικαθιστάει τη μάχη

Ο γλυκός ουρανός τα δόντια της χειμωνιάς θα περάσουν απ’ τα σώματά
μας
Κι εκείνα θα μείνουν ίδια

Γόνιμη ημέρα
Στ’ αντρικά σκέλη ζωή
Στων παιδιών τα μαλλιά όνειρο
Στα υπόγεια οπλοστάσια ελευθερία.

Τα πρώτα ποιητικά έργα του Δημήτρη. Παπαδίτσα φέρουν έντονη την επίδραση τού υπερρεαλισμού. Βαθμιαία όμως ο ποιητής υιοθετεί πιο προσωπικό ποιητικό ύφος, χωρίς να εγκαταλείπει ποτέ πλήρως την αρχική γραφή του. Με μια γλώσσα λυρική, που ποτέ δεν ξεπέφτει στην αισθηματολογία, αναδιφά το μυστήριο του Είναι και του κόσμου, αναζητώντας την υπέρτατη αλήθεια, είτε αυτή προκύπτει από την αίσθηση είτε από το μεταφυσικό βίωμα είτε από την αποκάλυψη.

Χαμηλοφώνως

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το φεγγίτη έκαμε
τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια
Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο
Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψύχα τους φαγώθηκε
από παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου
Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει ο αγέρας από
φύλλα κυπαρισσιού
Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι και κοιμάσαι
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και θυμάσαι
Διότι θυμάσαι
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμαστε μαζί
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν’ ανεβοκατεβαίνει τα δέντρα
Όπως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια του νερού
και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της
Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες απ’ το κόκκινο
– σαν τα μάτια τού μπεκρή- λυκόφως
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρόμους για τον
επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά ‘ρχονται και να χάνονται
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ’ τα σκάγια

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι από σκέψη από
αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

Την διετία 1958-1959 εξέδωσε μαζί με τον Ε. Χ. Γονατά το λογοτεχνικό περιοδικό «Πρώτη Ύλη», στο οποίο δημοσίευαν αποκλειστικά ποιητικά κείμενα.

Ο Δημήτρης Παπαδίτσας απεβίωσε στην Αθήνα στις 22 Απριλίου 1987, σε ηλικία 64 ετών.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *