Ο Βάσκο ντα Κλάμα κόβει με τη ματσέτα του την τελευταία κληματσίδα που του κρύβει τη θέα. Πίσω από το πυκνό στρώμα πρασινίλας και μπίχλας, βρίσκεται ένα οροπέδιο και στη μέση του, ο θρυλικός ναός του χρυσού μυρμηγκοφάγου.   Διατάζει τους άντρες του να ξεκουραστούν και να φάνε για να πάρουν δυνάμεις. Μετά από μέρες περιπλάνησης στις άγριες ζούγκλες της Αττικής, δε τους έχουν μείνει παρά μόνον  λίγη ξηρά τροφή, λίγο αλάτι και λίγα κρεμμύδια.

Ο Βάσκο ντα Κλάμα με τον πιστό του ιθαγενή βαστάζο δεν-του-πληρώνω-ΙΚΑ, πλησιάζουν τις πόρτες που μέχρι χτες πίστευαν ότι είναι προϊόν της φαντασίας των μπαρόβιων ντόπιων. Αυτές τρίζουν καθώς ανοίγουν μετά από ποιος ξέρει πόσους αιώνες και νυχτερίδες φτεροκοπούν αλαφιασμένες προς την κοντινή ρεματιά. Οι δύο άντρες ανάβουν τα δαδιά τους με τους αναπτήρες μπικ (δώρο της Βασίλισσας Καραβέλας) και παρατηρούν το χώρο.

Το δίχως άλλο πρόκειται για κάποιο ιερό, αφιερωμένο σε αρχαίους θεούς. Νέοι και νέες ποζάρουν με πόζες παράξενες, κοιτώντας ένα μικρό κουτί που κρατούν στα χέρια τους. Πιο πέρα δύο μεσήλικες κραδαίνουν σαν πέτρα ένα χοντρό βιβλίο, στα μούτρα ενός άντρα που κάθεται πάνω σε έναν λοφίσκο από χρυσάφι. Γύρω του, αλυσοδεμένοι σκλάβοι αλυχτούν με μανία και πίσω τους η νύχτα πέφτει.

Αλλά όλες αυτές οι παραστάσεις είναι απλή γαρνιτούρα που πλαισιώνει το νούμερο ένα θεό. Οι δύο άντρες κοιτάζουν εκστασιασμένοι την πολύχρωμη φιγούρα που παριστάνεται γιγαντιαία, σαν τους κύκλωπες και τους τιτάνες. Τα ρούχα του, φέρνουν στο μυαλό του Βάσκο ντα Κλάμα τους γελωτοποιούς, τους παλιάτσους που διασκεδάζουν τη βασιλική αυλή. Μόνον που κανείς ποτέ από αυτούς, δεν είχε χαραγμένο στο πρόσωπό του ένα τέτοιο χαμόγελο.

Προσπερνούν την άγρια φιγούρα μουρμουρίζοντας προσευχές και ξόρκια. Εδώ άλλωστε δεν ήλθαν για τις ζωγραφιές στους τοίχους αλλά για το θησαυρό του ναού. Εντοπίζουν ένα μεγάλο μπαούλο και με βιασύνη, σχεδόν με ορμή το ανοίγουν. Μέσα του όμως υπάρχει μόνον ένα μικρό κομμάτι χαρτί που η μια γραμμένη λέξη πάνω του κάνει το Βάσκο ντα Κλάμα να καταραστεί τη φυλή των εγγλέζων.