Είναι τέχνη ο έρωτας; Κι αν ο έρωτας είναι τέχνη, πίσω από πόσα βλέμματα κρύβεται;
«Αν με θέλει, θα με ψάξει».
Και σκέφτηκαν και οι δυο το ίδιο.
Πόσα κρύβει αυτή η φράση, λέξεις καταπιεσμένα συναισθήματα, φόβο, δειλία, απογοήτευση. Σα να περιμένουμε κάποιος άλλος να ακουμπήσει στα πόδια μας όσα ονειρευόμαστε, σα να πρέπει άλλος να αποφασίσει για εμάς, για το τι θα νιώσουμε, για το τι θα ζήσουμε!
Πράξεις ή λέξεις τελικά;
Τι μετράει περισσότερο;
Γιατί θα πρέπει να μαντεύουμε όσα οι άλλοι δεν τολμούν να ξεστομίσουν και πως θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν με την συμπεριφορά τους;
Λέξεις και πράξεις! Οι πράξεις να συμπληρώνουν τις λέξεις, τις σκέψεις, τα συναισθήματα.
Οι λέξεις να ακούγονται, να φωνάζεις όσα η καρδιά ψιθυρίζει, να μην φοβηθείς. Τώρα, σήμερα, όχι αύριο, να μην περιμένεις. Να φωτίσεις την νύχτα σου, να ξυπνήσεις το πρωί και να λάμπεις, έξω να έχει την πιο όμορφη μέρα και ας μην έχει βγει ο ήλιος. Να κοιμηθείς και να ξυπνήσεις με μια εικόνα: την δική του.
Τι όμορφο να είσαι η πρώτη σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Kαι αν μείνεις μόνο σκέψη;
Πόσα χάνουν οι άνθρωποι που δεν κάνουν την σκέψη, πράξη!
Γνώρισα δυο ανθρώπους καιρό πριν, έναν άνδρα και μια γυναίκα. Που ήταν ο ένας η ζωή του άλλου. Που τα μάτια τους φώναζαν τα συναισθήματα τους, που η ύπαρξη του ενός είχε συγκλονίσει τον άλλο, που δεν τόλμησαν να αγγίξουν ο ένας τον άλλο, που πάντα έβρισκαν άλλοθι. Που άφηναν άλλους να γεμίζουν το κρεβάτι τους και ας ήθελαν να είναι μαζί, μόνο μαζί. Που ο εγωισμός τους οδηγούσε σε πράξεις ακατανόητες και έτσι πέρναγε ο καιρός.
Και οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη και οι δυο έψαχναν τρόπους , αυτούς τους ανθρώπινους να εκμαιεύσουν την αγάπη, μέσα από τον πόνο που προσπαθούσαν να προκαλέσουν, ήθελαν να επιβεβαιωθούν. Πίστευαν ότι έτσι θα πάρουν τον τίτλο του «μοναδικού» του «ξεχωριστού» , χωρίς να ζουν.
Και περνούσε ο καιρός και αυτοί εκεί, να προσπαθούν να αναλύσουν, να μεταφράσουν και στο τέλος να χαθούν μέσα στα παιχνίδια της ζωής. Ποιος είπε ότι μπορούμε να ξεγελάσουμε τον χρόνο; να ξεγελάσουμε την ζωή; να ανατρέψουμε τα σχέδια της;
Και έτσι ήρθε η μέρα που ο ένας από τους δυο, δεν υπήρχε πια. Απλά γιατί η ζωή είχε άλλα σχέδια. Ήθελε με τον δικό της τρόπο αυτός που έμεινε πίσω, να βαφτίσει μοναδικό και ξεχωριστό αυτόν που έφυγε.
Μα κανείς δεν έζησε. Δεν άγγιξε, δεν ένιωσε, δεν μοιράστηκε το κορμί του.
Κανείς δεν τόλμησε!
Εμείς οι άνθρωποι λειτουργούμε λες και θα είμαστε για πάντα εδώ. Στο όνομα μιας αξιοπρέπειας -που τα όρια της δεν γνωρίζουμε- θυσιάζουμε όσα θα μπορούσαμε να μοιραστούμε, όσα θα μπορούσαμε να δώσουμε.
Καιρός να κάνουμε πράξεις λοιπόν!
Να μην περιμένουμε να μαντέψουν τι νιώθουμε, να μιλήσουμε ξεκάθαρα και να πράξουμε ξεκάθαρα.
Δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη, αυτό που νομίζουμε ότι εκφράζουμε, οι άλλοι το καταλαβαίνουν διαφορετικά γιατί έχουν μάθει αλλιώς, έχουν πληγωθεί ή απλώς «προφυλάσσουν» τον εαυτό τους.
Αν δεν προσπαθήσουμε πως θα μάθουμε; Θα βρεθούμε και εμείς στην θέση να μισήσουμε τον εαυτό μας για όσα δεν έκανε όσο ήταν καιρός;
Αύριο είναι μια άλλη μέρα και μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσουμε. Εκεί έξω κάποιος μας περιμένει, κάποιος που νομίζουμε πως έχει καταλάβει, ή μήπως όχι;
Κάποιος που αρνηθήκαμε και τώρα καιγόμαστε. Τι πειράζει αν άλλαξαν τα συναισθήματα μας και φοβόμαστε να το πούμε;
Τι είναι δεδομένο σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς;
Μα αυτό που συμβαίνει τώρα!
Αύριο, απλά, θα είναι μια άλλη μέρα.
Αυτές είναι κάποιες σκέψεις της οικοδέσποινας Μαρία; Βουζουνεράκη, με το παραπάνω κείμενο να πρωτοδημοσιεύεται εδώ με τίτλο “Να τολμάς πριν έρθει το αύριο, γιατί το αύριο είναι μια άλλη μέρα!”
Γεννήθηκα το 1971 στην Ιεράπετρα της Κρήτης.
Έκανα τα πρώτα μου βήματα, σε ένα μικρό όμορφο ορεινό χωριό, με το ίδιο ακριβώς όνομα. Το Ορεινό, που στέκει στην μνήμη μου και στην καρδιά μου, σαν το χωριό με την άγρια φύση και τους αυθεντικούς ανθρώπους.
Η πρώτη μου επαφή με τον γραπτό λόγο, ήρθε στα 9 μου χρόνια. Μεγάλωσα και αρνούμαι να κατέβω από το συννεφάκι μου, εκείνο που μου επιτρέπει να ονειρεύομαι και να πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν έπαψαν να αγαπούν. Με θυμάμαι με ένα χαρτί και ένα μολύβι, να προσπαθώ να αποτυπώσω αυτά που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν.
Τα τελευταία χρόνια, ο λόγος μου παράλληλα εκφράζεται και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και γνωστές ιστοσελίδες.
«Η νύχτα στα μάτια των δειλών», είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα και αφορά σε ποιητική συλλογή. Ανήσυχο πνεύμα όπως είμαι, δεν σταμάτησα ποτέ να ονειρεύομαι και να σχεδιάζω. Έτσι τόλμησα το επόμενο βήμα μου και αυτό στην πεζογραφία αυτήν τη φορά, με το μυθιστόρημα « Πάμε μια βόλτα;»
“Ο Έρωτας είναι Τέχνη”
@ 22:00
με την Μαρία Βουζουνεράκη
Πρεμιέρα Τετάρτη 06 Νοε 2019
ΚΑΙ… Κάθε Τετάρτη
Σαν μια παρέα από άλλες εποχές μιλάμε για τον έρωτα και τις σχέσεις.
Η Μαρία Βουζουνεράκη θα είναι μαζί σας κάθε Τετάρτη και περιμένει τις προτάσεις και τα σχόλια σας. Εδώ μπορείτε να δείτε συγκεντρωμένα όλα τα video.