Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωϊνό κι εγώ ξεφόρτωνα σαρδέλες. Αίφνης, ένας μυστήριος τύπος μ’ ένα μπλε/κίτρινο πουλί στον ώμο με πλησιάζει και μου λέει ‘’θέλω ξηρά τροφή, αλάτι και κρεμμύδια’’.
Υπήρχε άραγε καλύτερος υποψήφιος για το ρόλο ενός περιθωριοποιημένου ανθρώπου που πάσχιζε να ξεπεράσει το δράμα της ύπαρξης του κάνοντας τους άλλους να γελάνε; Μάλλον όχι.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌροι Χρήσης & Πολιτική Απορρήτου